hansvanderlijke.nl

De laatste twee dagen van de reis naar Ierland, zijn ook de laatste twee hoofdstukken van het reisverslag naar Ierland. De dag ervoor hebben we schade opgelopen aan de caravan door onze eigen schuld. Dat blijken we maar moeilijk te kunnen verdragen. Fouten mogen we niet maken. Voorlopig ben ik klaar en mag Hans nu de correctie doen. Daarna duurt het niet lang meer en kan ik het derde boek publiceren. 

Harwich – Hoek van Holland – Appingedam

2/8 Harwich

Al met al arriveren we voor zessen in Harwich, mooie tijd. Vlakbij de camping nemen we een te vroege afslag en komen we op een krappe parkeerplaats uit. Er zit niets anders op dan de caravan af te koppelen en handmatig en voorzichtig vooruit te duwen naar het smalle weggetje. We krijgen hulp van een vriendelijke man en alles is weer ok, tot we bij het wegrijden een enorm lawaai horen, blijkt de caravan niet goed op de trekhaak te zitten. De rem is er op gegaan, de stekker en de kabel zijn stuk en uitgerekt, shit, paniek, stress.

We koppelen weer aan, nu goed en rijden eerst maar weg, naar de camping. Daar komen we er achter dat er nog meer kabel onder de caravan loshangt. Het blijkt dat het hele kabelwerk is losgetrokken. Wat nu? We zijn er overstuur van en zijn allebei boos op onszelf, niet op elkaar. We vinden gewoon dat we beter hadden moeten opletten, rustiger hadden moeten blijven, goed hadden moeten aankoppelen, checken zoals we dat anders ook doen. Het is erg complex wat er gebeurt, caravan stuk, we kunnen er niet mee rijden, moeten wel naar huis, wie kan dit repareren, wanneer moet dat dan? En daarbij steeds die nare gedachtenstroom: had dan beter opgelet, gecheckt, niet zo snel gehandeld, rust bewaard. En hoe vaak we ook tegen elkaar zeggen dat er gewoon af en toe iets mis gaat, dat dat er bij hoort, dat dat niet erg is. De kater blijft.
Op de camping in Harwich, wat toch al een beetje een desolate camping is, plaatsen achteraf, allemaal mensen op doorreis, een vervallen, viezig toilethok en vieze douches, staan we op een plek bij een stroompunt die het niet doet. Voor ons een bevestiging van deze ongeluksdag, wat daar natuurlijk niets mee te maken heeft, we roepen onszelf tot de orde en zoeken een plekje verderop, waarvan ik eerst de stroom check. Niets aan de hand.
Daarna moeten we naar het dorp om geld te pinnen, de camping accepteert geen euro’s en je kunt er niet met de pin betalen. De aardig beheerder tekent een eenvoudige route voor ons naar de haven voor de volgende ochtend. ’s Avonds rijden we de route nog even, dat is het plan, maar we vinden hem niet. Tommy leidt ons naar de haven met achter ons toeterende bestelbussen omdat we bij een rotonde aan het stuntelen zijn. Uit nood slaan we een doodlopend weggetje in waar we een tijdje blijven staan en wat mismoedig voor ons uit kijken. We verbazen ons over het feit dat we zo uit stuur zijn, terwijl er niet eens iets ernstigs is gebeurd, allen wat materiele schade.
Terug bij de caravan steek ik een kaarsje aan, schenk ik de laatste borrel in en snij het laatste stukje kaas in blokjes. We worden er iets rustiger door en de eerste oplossingen beginnen boven te komen. In Nederland de ANWB bellen, eventueel de caravan in Hoek van Holland achter laten bij een garage, zelf kijken op de camping of er iets te repareren valt, oplossingen zat.

Om 22.00 uur gaan we slapen, het is dan al helemaal donker. Het hele gebeuren duikt keer op keer op, een brij van gebeurtenissen die ons overvalt. Ik duw het weg maar vraag me tegelijkertijd af: Wat is je plan? Maak een plan! Dat helpt. Probleem in stukjes hakken, per onderdeel een oplossing bedenken en vervolgens uitvoeren. Zelf de regie nemen en daarmee voorkomen dat het negatieve gevoel van mislukken overheerst. Altijd mislukken, altijd verkeerd, altijd gestrest, altijd schuldig. Ik val in slaap en de volgende ochtend is er afstand en komen de eerste grappen boven.

Hans gaat op de volgende camping zelf aan de slag. Ik bel de ANWB en zoek een garage.

3/8 Hoek van Holland

Van de camping naar de boot doen we volgens Tommy, de getekende routekaart van de beheerder laten we maar even voor wat het is. Voor ons rijden twee Nederlandse families, zij volgen de getekende route en gaan rechtdoor, wij slaan rechtsaf. We zullen zien wie het eerst bij de haven aan komt. Vreemd dat het wedstrijdgevoel op zo’n moment bovenkomt. Een wedstrijd betekent kunnen winnen maar ook kunnen verliezen. Ik hoef niet perse te winnen maar wil niet verliezen, vaak is er alleen een tussenweg wanneer er geen sprake is van een wedstrijd, dan maakt het immers niets uit en zijn er geen winnaars of verliezers. Conclusie is dan ook dat het wedstrijdgevoel zich in mijn hoofd afspeelt en daarvan kan ik me weer afvragen: waarom is dat zo? Tommy laat geen tijd voor overpeinzingen, we moeten de aandacht bij de route houden met veel afslagen en duidelijke en onduidelijke rotondes. Het gaat goed tot de laatste afslag, we staan voor een gesloten hek. Paniek bij Hans, geen paniek zeg ik, je kunt gewoon draaien en we nemen de rotonde opnieuw. Het is niet druk, dus alles gaat prima en we staan keurig in de rij voor de boot. De Nederlandse families arriveren een hele tijd na ons. Toch ook fout gereden met de mooie getekende plattegrond van de camping-meneer, denk ik. Hans merkt op dat hij nog steeds snel in de stress schiet naar aanleiding van de ’fout’ van gisteren, het falen-gevoel is niet weg. Praten helpt niet, het moet slijten. Gelukkig zitten we straks eerst een hele dag op de boot en de afstand in Hoek van Holland naar de camping is maar een paar kilometer. Morgen zien we dan wel verder.

 

4/8 Appingedam

We hebben een heerlijke dag op de boot, ondanks dat het behoorlijk waait en niet heel erg warm is. We hangen dan eens hier en dan eens daar en eindigen met een biertje en een wijntje in een van de bars. Zo komen we redelijk ontspannen aan in Hoek van Holland, de weg naar de camping kennen we wel. De camping zelf is behoorlijk vol en we hebben een miniplekje tussen de grote, meest Duitse caravans. De camping is twee keer zo duur als de vorige keer omdat het nu hoogseizoen is. Erg duur voor een slechte plek zonder privacy, met een slagboom die voortdurend weigert en zonder wifi, wat nu erg jammer is want we moeten van alles opzoeken.
We vinden wel wat gegevens van garages in de buurt maar voor we die bellen. Bel ik de ANWB en kijk, die komen gewoon op de camping. We worden geholpen door een hele aardige meneer, die niet alleen verstand van zaken heeft voor wat betreft de caravanstekkers en kapotte kabels maar ook veel leuke reiservaringen heeft met kleine zelf verbouwde caravans.
Na een uurtje is het hele spul rijklaar en zo vertrekken we net voor twaalf uur van de camping richting huis.

Bij controle van de verlichting op de parkeerplaats blijkt echter dat toch niet alle lampjes het doen. De richtingaanwijzers doen het niet maar de stoplichten wel. We gaan toch rijden, doen het rustig aan en bij het afslaan zullen we de stoplichten extra gebruiken als waarschuwing voor de achterliggers. Veilig voelt het niet maar we zitten voornamelijk op de grote weg en kunnen bijna aldoor rechtdoor rijden. Zo komen we thuis, vermoeid maar ook rustig over het gebeurde. Terugkijkend op een prachtig avontuur. Terugverlangend naar het mooie Ierland.