Deze keer een hoofdstuk van de reis naar en van de Noordkaap. De reis maakten we in 2010 maar het landschap is natuurlijk niet veranderd en de gedachten van toen zijn ook vandaag nog actueel.
Het is warm in de tent. Dat heb ik dagen niet meer gevoeld. Het ene extra kledingstuk na het andere gaat uit tot ik alleen nog een gewone pyjama aan heb. Nog steeds is het dan te warm. Het tochtgaas van de binnentent zorgt voor een verkoelende luchtstroom.
Heerlijk al die warmte. Ik krijg er energie van. Even later moet ik naar de WC. Buiten voelt het lauw aan. Waarschijnlijk is het helemaal niet zo warm maar zijn we de laatste tijd aan kou gewend. Het is nog super rustig op de camping en terug bij de tent duik ik er lekker weer in en pak mijn boek.
Het boek gaat over het leven van een inmiddels niet zo jonge man meer. Hij is nu zestig en beschrijft zijn wel en wee en dat van zijn familie. Ik kan er soms helemaal in verdwalen. Niet alleen in dit boek maar ook in veel andere boeken. Vooral als de verhalen gaan over mensen, levens, over dingen die iedereen wel meemaakt. Wat je kan overkomen. Wat je zelf hebt uitgelokt, of juist niet.
Dat soort verhalen intrigeren mij altijd weer. Vooral als er sprake is van een combinatie van wat ieder kan overkomen en de sociaal economische omstandigheden die daarbij horen.
De hoofdpersoon wordt ouder maar leeft nog steeds alsof hij jong is. Hij schrijft nog steeds naar zijn ouders terwijl hij er geen rekening mee houdt dat ze misschien dood zijn. Hij vraagt het zich niet eens af.
Zijn gebreken nemen toe en hij kijkt terug op zijn leven. Voor anderen is hij inmiddels een wereldvreemde figuur geworden. Voor zichzelf is hij gebleven die hij was. Het boek stemt mij weemoedig. De dingen die voorbij gaan, een reis zoals deze bijvoorbeeld, mag van mij voor altijd duren.
Reizen, onderweg zijn, nooit aankomen, telkens een nieuw doel stellen en kijken of je het haalt.
Het maakt onrustig, ik wil wel weer verder, onderweg zijn, rijden, kijken, wat praten, dat is gewoon geweldig leuk.
Het regent nu flink en het onweert een beetje. Wie weet hoe lang dit gaat duren.
Hans wil ook wel weg. Haparanda houden we tegoed, we komen hier vast terug. In de eerst volgende grote plaats op onze route naar het zuiden stoppen we om te pinnen en te tanken.
Vanaf dat moment bruist het weer. We ontbijten, ruimen de boel op als de zon weer schijnt en om 11.00 uur rijden we weg. Zo laat zijn we nog nooit vertrokken.
Later op de dag hebben we het over mijn gedachten van die ochtend. Hans zegt dat hij blij is dat sommige dingen wèl voorbij gaan. De vervelende, moeilijke en verdrietige dingen duren gelukkig niet eeuwig.
Toch wil ik even in het weemoedige gevoel blijven, zeg ik. Ik wil even voelen hoe jammer het is, (ook al hebben we nog steeds vakantie) dat we toch op de terugweg zijn, dat voelt anders dan op de heenweg. Net als met ouder worden, er ligt meer tijd achter je dan voor je, dat stemt soms net zo weemoedig.
Misschien dat ik onderweg zijn daarom zo leuk vind, er ligt altijd iets in het verschiet, er is een (onbekende) bestemming, een onbekende weg, je weet niet wanneer je aan komt en hoewel dat ook weer onrustig maakt, voldoet het wel aan de behoefte om nieuwe ervaringen op te doen.
In Kalix pinnen we geld en in een Coöp kopen een matrasje voor het geval het met ducktape gerepareerde luchtbed het niet houdt. Later blijkt het een nogal smal matrasje te zijn van 50 cm, maar we hebben iets op reserve en kunnen in ieder geval allebei warm liggen.
In Nederland gaan we op zoek naar een alternatief voor al die leeglopende luchtbedden want dat hebben we helemaal gehad. Op zoek naar iets dat niet lek kan gaan. Dat is het doel waarnaar we streven.
De tocht van vandaag voelt als saai. Ik weet nog van vorig jaar hoe mooi het was om delen van deze Zweedse route te rijden. Sinds we in Noorwegen zijn geweest en de pracht van het Noorse landschap ons verwend heeft, is Zweden nu veel minder spectaculair.
(uit: van de Noordkaap terug naar huis. Meer lezen – het boekje is te bestellen via het verkoophoekje op deze website)