Op een reis naar de Noordkaap gebeurt er veel, je bent een paar weken onderweg, je eindbestemming lijkt het einde van de wereld en zoals altijd: je neemt jezelf mee op reis. Je twijfels, je gevoelens, je partner en je hang naar avontuur en onafhankelijkheid. Dat valt ook wel eens tegen. Het wel en wee van deze autokampeervakantie naar de Noordkaap heb ik in boekvorm vastgelegd en uitgegeven (A5 – 144 pag.), met foto’s, indrukken en gedachten. In het Verkoop-Hoekje kun je nog wat meer indrukken opdoen of het boek bestellen als je het helemaal wilt lezen.
Zo maar wat stukjes tekst van de eerste dag.
Een maand op reis! Was drie weken niet genoeg geweest? 7 En dan de Noordkaap! Het lijkt me op dit moment een onbereikbare bestemming. Is het niet vragen om moeilijkheden? Zo lang weg? Zo ver weg?
In mijn droom vannacht lag mijn kantoor bezaaid met papieren en zat een collega op mijn stoel met de benen op mijn bureau een sigaretje te roken, met de radio keihard aan.
Het laatste-dingen-briefje handel ik af. In mijn ogen waardevolle bezittingen moffel ik weg op oninteressante plekken. Hans gooit de afvalbakken leeg, dekt de tafel en kookt de laatste eitjes, maakt de laatste bessen schoon en zet de overgebleven yoghurt in een bakje op tafel, omdat het zonde is om weg te gooien. Met moeite werk ik wat brood naar binnen, mijn eitje is voor Hans, er is geen tijd om te wachten tot ik eindelijk zo ver ben om het op te eten, meestal zo tegen vier uur ’s middags. Mijn gedachten dwalen af naar de kinderen…
Ik zie mijn dochters en kleindochter vaak. Mijn kleindochter, die ik geweldig vind, niets is vervelend. Haar lachjes, geluidjes, beweginkjes maken me gelukkig en blij.
Soms zou ik mijn eigen kleindochter, mijn eigen moeder en mijn eigen oma willen zijn…
De Duitse zender op de radio maakt melding van ‘onze‘ file, dat stemt tevereden. Uit wat er verder allemaal in snel Hoogduits wordt gezegd maak ik op dat de weg 2 tot 4 uur afgesloten is. Er komen dan 6000 motorrijders langs, op weg naar een plaats in de buurt, om daar alle motorrijders te herdenken die het afgelopen jaar bij verkeersongevallen om het leven zijn gekomen. Ik ben blij dat wij net voor de afsluiting over deze weg rijden en voel me schuldig omdat ik niet eerst aan doodgereden motorrijders denk. Dus denk ik nog een poosje aan doodgereden motorrijders.