Daar waar je uren kan lopen op het breedste strand van Nederland. Waar je af en toe iemand tegen komt of niet. Op het karrenpad langs de duinenrand, hoor je de zee maar je ziet hem niet. De wind ruist een beetje in je oren. Geen mensen, geen fietsers. 

Het gevoel van lopen op een pad zonder einde.
Zonder einder.
Een ‘voor altijd hier te moeten lopen’ gevoel’.
Dat overkomt me soms bij een bezoek aan mijn favoriete eiland Schier(monnikoog).
Daar waar je uren kan lopen op het breedste strand van Nederland.
Waar je af en toe iemand tegen komt of niet.
Op het karrenpad langs de duinenrand, hoor je de zee maar je ziet hem niet.
De wind ruist een beetje in je oren.
Geen mensen, geen fietsers.
Alleen af en toe een meeuw, die zwevend op de wind over het duin gaat.
Aan het begin van de wandeling geniet ik van die stilte,
de rust en het lopen, om te lopen.
Af en toe een foto maken van een plantje, een bloemetje,
een besje, een grasje.
Foto’s voor mijn ‘twee-verzameling’.
Voorwerpen, bloemen of dieren, die mij een gevoel geven van:
‘bij elkaar horen, elkaar gevonden hebben, samen sterk staan,
van elkaar houden, samen oud worden, we redden het wel,
we komen er wel’, zoiets, ongeveer.

Van het maken van die foto’s word ik blij,
al bekruipt me ook altijd het gevoel van:
‘ja en wat wil je daar nou mee?’
Om daarna weer te denken:
‘dat weet ik niet en dat maakt ook niets uit want
ik vind het leuk om deze foto te maken omdat
mij dat een fijn gevoel geeft.
En nu kan ik ze op mijn website plaatsen.’