Het bericht van een ernstig ziek iemand, twee jaar na het overlijden van een belangrijk persoon, vakantietijd, oogstmaand, en ook al zichtbare tekenen van het einde van de zomer. Tijd voor een TAO.
TAO – Tijd augustus 2017
De zomer gaat al een beetje naar het eind.
Hoewel alles nog vol in blad zit en het donkergroen kleurt.
De bermen hebben hun tijd duidelijk gehad, de meeste bermen zijn gemaaid.
Het land kleurt niet geel, het rijpe koren en graan kleurt donkergeel en een beetje bruinig.
Hier en daar is de zwarte grond al weer zichtbaar.
De vergankelijkheid der dingen.
De eindigheid der dingen.
Maar elk einde kent een nieuw begin.
Het is de kunst om ervoor te zorgen dat er steeds een nieuw begin is.
Soms is een nieuw begin niet (meer) mogelijk door ziekte of dood.
Gaat het niet om jezelf dan brengt het de vraag met zich mee:
Leef ik het leven dat ik wil leven?
Om tot een conclusie te komen dat je niet in het voren kunt leven.
Niet elke dag kunt leven alsof het je laatste is.
Niet elke dag je af kunt vragen: Wat nu? Hoe nu verder?
Niet elke dag denken als ik het ene doe, kan ik het andere niet doen.
Wel elke dag: Tijd hebben, tijd nemen, tijd laten verstrijken.
De zin ervaren van bezig zijn met het woorden en verwoorden
Met beelden en verbeelden
Met voelen en gevoelens.
Droom.
De Volkskrantbijlage heeft een inlegvel met mijn naam en mijn plannen voor de toekomst.
Plannen voor een website, foto’s, tekeningen, gedichten, dromen en verhalen.
Ik schrik er van.
Het zijn immers nog maar plannen.
Het is te vroeg om daar al aankondiging van te doen.
Nu weet de ‘hele’ wereld wat ik van plan ben.
Nu moet ik dat waar maken.
Dan:
Maar dat wil ik toch ook.
Dus geen probleem.
Gewoon door gaan.
Gewoon doen.
Maak het niet groter dan het is.