Gotland zal mijn vierde reisverslag worden. De tekening illustreert hoe mijn leven verandert is sinds kleindochter bij ons woont. Ik heb er een jaar over gedaan om hem af te maken. De vraag: oma waarom teken je niet meer’, stimuleerde mij om dat weer op te pakken. De combinatie tijd, dromen, tekenen, reizen, vertellen is de basis voor deze publicatie.
Dromen spelen een rol in mijn leven.
Ik onthoud er veel en kan ze op mijn manier betekenis toedichten. Zo beland ik in de zomer van 2017 op Gotland.
In de droom ben ik met een goede vriendin bij haar huis, ze kan niet naar binnen want ze heeft geen sleutel. Ik herinner mij hoe we vroeger het huis binnen kwamen. Er kan een raam een stukje omhoog geschoven worden, je kan er dan precies onderdoor naar binnen.
Nu weet zij het ook weer. Ik schuif het raam een stukje omhoog maar, er ontstaat geen ruimte. Wel glas, een tweede raam.
Het huis is gemoderniseerd en heeft dubbel glas. Ons plan gaat niet door. Dan bedenk ik dat ergens een potje met sleutels van de deuren moet zijn. Die vind ik. Een jampot vol. Ik heb geen zin om ze allemaal te proberen en concentreer mij op de vorm en grootte van de sleutels. Ik kies voor de middelste, het is de juiste.
Tevreden? Nee. Ik word wakker met een knagend, onrustig gevoel. Wat vertelt deze droom? Welke gevoelens zijn wakker gemaakt waardoor ik mij onrustig voel.
Het huis en het raam is vroeger (of eerder in de tijd), de tijd dat er geen kleindochter bij ons woonde. De Goede Vriendin ben ik. De tijd dat de eigen kinderen de deur uit zijn en wij aan een nieuwe fase zijn begonnen van ouders die geen kinderen in huis hebben, van opa en oma zijn op vaak zelf uitgekozen momenten of in ieder geval een tijdelijke zorg hebben. Het raam schuift makkelijk open, de tijd aan onszelf en veel mogelijkheden om in te vullen, bijvoorbeeld met reizen.
Dat is veranderd met de komst van onze kleindochter van dertien die nu permanent bij ons woont. Het raam schuift nog wel makkelijk open maar zie, er is nog een raam bijgekomen dat niet open gaat. Er moeten dus andere oplossingen gezocht worden, andere mogelijkheden, een zoektocht naar de sleutel voor nu.
Ik word me er van bewust dat het niet kunnen reizen geen belemmering is, dat kunnen we wel. Het reizen met z’n tweeën dat kan niet zomaar. En ik weet van eerder met onze kinderen hoe belangrijk het is om in je relatie ruimte te maken voor elkaar. Onze vroegere ‘Hans en Tinie dagen’. Die we ondanks dat de kinderen dat soms niet leuk vonden, toch instelden om elkaar niet te vergeten.
Maar hoe nu met de zorg voor een kleindochter. Hoe zonder haar toch weg te gaan?
Op zoek naar de sleutel, weet ik dat mijn onrust daar mee te maken heeft. We moeten ook nu elkaar niet vergeten, ruimte creëren. De middelste sleutel, de middenweg. Een deel vakantie met z’n tweeën en een deel met z’n drieën. Dat zou mooi zijn. Ik zie de oplossing en ’s avonds verstuur ik mailtjes naar familie, pleegzorg, jeugdzorg en de logeerboerderij, waar ze eerder met veel plezier is geweest.
Jeugdzorg reageert meteen: doen! Goed plan, het is belangrijk om op deze manier ook de zorg te waarborgen.
Pleegzorg vraagt zich af wat de kleindochter er van vindt. Ik antwoord dat ik denk dat zij het niet echt leuk zal vinden, dat ze liever met ons mee gaat, maar dat het voor ons belangrijk is om ook nu, tijd voor elkaar te hebben, tijd voor elkaar te maken om te houden van…