En dan fietsen maar.
Het weer doet er niet meer zo toe.
Als het om de wind gaat dan.
Want van de regen hou ik nog steeds niet.
Ik weet dat de natuur water nodig heeft.
En ook dat ik water nodig heb.
Alleen verschillen de tijden een beetje tussen mijn persoonlijke behoefte en die van de natuur.
Maar daarvoor is het dan ook de natuur.
En zo roert maart z’n staart.
Doet april wat hij wil.
En in mei:
De vogeltjes…
De dag van de Arbeid.
De dodenherdenking.
Bevrijdingsdag.
Moederdag
De Ijsheiligen.
Er is een sterfdag te herdenken in mei.
En er zijn geboortedagen te herdenken in deze maand.
Kortom het is het leven dat ook in mei z’n gang is gegaan.
Gaat.
En zal gaan.
Een maand die uitnodigt tot nadenken en herdenken.
En dat te midden van al dat tere groen dat zo prachtig afsteekt tegen de
natte zwarte stammen en tegen de donkere luchten.
Het leven lonkt en lokt ons naar buiten om getuige te zijn van al dit moois.
En dan ineens, langs een niet eens zo bijzondere weg, een steen met een plaat.
Die nog eens benadrukt hoe belangrijk het is om stil te staan bij al die levens die plotseling beëindigd zijn.
En hoe rijk we zijn om ook nieuw leven te mogen begroeten.