Eén van de voordelen van thuis zijn is dat kleinzoon Ruben weer met
opa kan komen spelen.
Wie dan met wie speelt is soms wat vaag.
Maar vandaag moest oma ook meespelen.
‘Want ik vind het leuk om met jullie allebei te spelen’.
Het wordt geen bezoek aan de zeehondenkijkwand bij
punt van Reide, dat vonden opa en oma leuk.
Kleinzoon niet zo.
Wat dan?
Met lego spelen maar dan wel met z’n drieën.
Is ook leuk.
Dus wordt de legostad een beetje afgestoft want die stond er nog
van voor de vakantie en beginnen we met het afbouwen
van het hele grote gebouw.
Dat komt nogal precies, de kleuren moeten kloppen en er
moet wel een lijn in zitten, een plan.
Daarin lijken kleinzoon en ik op elkaar want de beslissingen
die we moeten nemen gaan eensgezind en we vullen elkaar
prima aan met onze ideeën.
In een van onze (veelvuldige) pauzes ziet hij de tekening
waar ik mee bezig ben.
Het maakt indruk, al die kriebeltjes en stipjes die ik echt,
echt zelf heb neergezet.
Maar ben jij dan een kunstenaar, vraagt hij.
Nou dat niet, zeg ik.
Vervolgens vraag ik mij af wanneer je dat wel bent.
Wie dat bepaalt.
Voor kleinzoon is het eenvoudig.
Als hij dat vindt, dan is het zo.
En ik?
Ben ineens een beetje trots op mezelf en op hem.
Maar ik vind mij eerder een kunstenmaker dan een kunstenaar.
Hoewel… als ik de betekenissen opzoek…
Kunstenmaker – hij die kunsten of toeren verricht.
Kunstenaar – iemand die zijn of haar creatieve begaafdheid gebruikt om kunst te maken.
Hij is een echte kunstenmaker, je moet hem goed in de gaten houden.
Ik verheug me alweer op het volgende ‘speel’ bezoekje.
En die tekening ‘moet’ een keer af.
(Hans)
Duikeldans.
Op zijn dikst of zijn dunst
blijft de kunst toch een gunst.
Zonder kunst is de wereld verloren.
Draait de aarde van achter naar voren.
Op zijn best of zijn slechtst
is het links soms toch rechtst
en dat is niet altijd naar behoren
en zodoende dus niet te bekoren.
Op zijn grootst en zijn kleinst
wordt er heel wat geveinsd
en dat werkt als een vorm van ontsporen
en het duikeldanst dan van de toren!