Ik verlang naar gesprekken die niet afgemaakt worden omdat vijfjarigen ertussen doordenderen en mama vijfentwintig keer zegt: pas op ik heb hete koffie.
Ik verlang naar 11 jarigen die zeuren om de iPad of telefoon van papa en die dat eigenlijk niet mogen maar toch hun zin krijgen omdat ze nu al verleidelijk kunnen kijken.
Ik verlang naar huilende baby’s die iedereen ontroeren en ook iedereen bezig houden waardoor koffie koud wordt, de slagroom op de taartjes er niet zo fris meer uit ziet.
Ik verlang naar pubers hangend op de bank met een telefoon in de hand, ongeïnteresseerd in de wereld om hen heen maar intussen alles horen.
Ik verlang naar de rust die komt na alle drukte en onrust.
Naar het doei, doei, tot gauw, snel weerkomen, nog een kus, doeiiiii!
Ik moet nog even wachten en hou me bezig met het tevoorschijn toveren van een bloemenzee.
Daar heb ik rust voor nodig en die heb ik te veel.