We hebben een nieuwe achterdeur.
Dat hoort bij een kleine verbouwing aan ons huis.
Ons huis waar we nooit meer iets aan hoefden te doen.
Dus toch nog wel.
De kamer van kleindochter wordt groter.
Leuk voor haar ‘nu’ en voor ons ‘straks’.
Niet dat we ‘nu’ op dat ‘straks’ zitten te wachten
maar de aanpassing kwam goed uit en bij
die aanpassing hoorde ook een nieuwe deur.
En ja in die nieuwe deur hoort wel weer een
kattenluikje.
Dat voelt een beetje als: Deur vernielen.
Maar ja we hebben nog steeds een kat en we
kunnen niet zeggen tegen Kaj: jij moet nu maar weg
want we vinden het jammer om een kattenluikje
in de nieuwe deur te maken.
Dus…
Als we de deur niet willen vernielen moeten we
de kat weg sturen.
En net zoals we kleindochter niet weg
sturen, sturen we Kaj ook niet weg.
Dus…
In de oude deur zat ook een oud kattenluikje
Een beetje versleten, bruin luikje dat
ook eigenlijk wat te hoog zat.
Kaj redde zich er wel mee maar ideaal was het niet en
hij wordt ook een dagje ouder en dan mag het allemaal wel
wat makkelijker.
Zo doen we dat ook voor onszelf.
Dus…
Nieuwe deur, nieuw kattenluikje op de goede hoogte.
Ziet er mooi uit.
Wij zijn er blij mee en het voelt ook een beetje als een goede daad.
Alleen Kaj vindt het nog maar niks.
Die ruikt en snuffelt aan het luikje.
Duwt z’n kop er even tegen en kijkt vragend achterom.
Mijn aanwijzingen helpen niks.
Ik denk dat het wel goed gaat komen.
Vooral als het regent, wij niet thuis zijn, niemand
de deur voor hem open doet.
Dan denk ik dat hij zijn weg wel vindt.
Wij moeten soms ook even zoeken om de weg te vinden.
(Hans)
Wij stellen Kai teleur.
Hij komt niet door de deur
en krijgt zijn dikke buikje
niet door het kattenluikje
of wacht nog op de zegen
van storm en wind en regen.
Of speelt het spel van : “Dat is dat!”
Ik heb het helemaal gehad.
Het zal jullie bezuren….
ik loop wel naar de buren!