Daar is ja niks te zien.
Met een collega rij ik door de polder.
Ze vind het maar een kale boel.
Waarom niet wat meer bomen en aanplant.
Dat zou het toch een stuk gezelliger maken.
Ik zeg dat ik juist die leegte zo prachtig vind.
Dat ik een tijd in de polder heb gewoond en
regen en hagel soms horizontaal over het land zag gaan.
Buien waren geen verrassing, ik zag ze al tijden dichterbij komen.
Onweersbuien waren helemaal fantastisch.
Daar in de polder heb ik mijn angst voor onweer overwonnen.
Niet omdat ik zo heldhaftig was maar omdat het daar soms
zo te keer kon gaan dat angst niet langer relevant was.
Respect voor het natuurgeweld wel.
Zij houdt van Drenthe, de bossen, de beschutting van de bomen.
Ik hou het in Drenthe een week uit, dan moet ik weer naar de ruimte.
Schiermonnikoog is mijn favoriet, daar kan ik zo een heel jaar zijn.
Maar daar is ja niks te zien en te beleven, zegt ze.
Nou, zeg ik, dat is maar net waar je naar kijkt.
Kijken naar de wolken, de zee, het ontvolkte brede strand,
het wad, vogels, bloemen en je kunt in één dag het eiland rond lopen.
Dat vind ik fantastisch.
En dat er verder niets te zien is, dat vind ik nog fantastischer.
Wat?
Jazeker het WAD.