Tinie mei 2012-2018
Aan ons goede voornemen om een heel jaar lang elke dag een TAO te schrijven is onverwacht een einde gekomen. Het begon een ‘slechte’ gewoonte te worden. Te gekunsteld, te zeer gericht op het ‘moeten’ terwijl een TAO nou juist de weg aan geeft waarlangs je je leven leidt.
Het valt niet mee om elke dag even stil te staan bij een gedachte die de meest bepalende is voor de dag.
Soms een droom, een overheersend gevoel, een idee, een herinnering, een wens, een blik in de toekomst, een angst, een gebeurtenis.
Kon ik vroeger eindeloze klaagzangen houden over wat allemaal niet en wat allemaal wel, nu vind ik het belangrijker om me te focussen op gedachten die als fladderende vlinders, het ene moment nog binnen mijn gezichtsveld zijn en het andere moment weer zijn verdwenen, op weg naar ergens of gewoon naar nergens.
De droom van de mooie sandalen doet het nog steeds goed. Ik mag ze dragen, mag eerst een paar uurtjes op mijn mooie sandalen lopen, voor ik m’n werkschoenen aan doe. Ik ben me bewuster gaan richten op wat ik het liefste doe. Niet eerst alle plichtplegingen doen waarna ik moe en gefrustreerd geworden ben en mijn ‘liefstedoedingen’ achterwege laat, waardoor ik verdrietig, depressief en leeg achterblijf met gevoelens ‘het wordt toch nooit wat met die ‘liefstedoedingen’, dus waarom zou ik. De onzekerheid over wat ik schrijf, teken en fotografeer, wordt vooral veroorzaakt omdat ik er ‘grote’ dingen mee wil bereiken. Succesvolle publicaties, exposities en de erkenning iemand te zijn die iets voorstelt. Ik troost mij met de verhalen van beroemde mensen, die zeggen dat beroemd zijn niet de gevoelens opleveren die ze er van verwacht hadden. Ook beroemde mensen moeten verder met hun leven, hebben problemen, tegenslag, worden geconfronteerd met ziekte, dood of ongelukkig zijn in relaties. Dus: doen en leven, eerst de sandalen aan.
Een vervolg op de ‘sandalendroom’ is de ‘mooiejurkdroom’. Ik ben in de winkel en pas een groene, zwierige jurk. Hij staat mij goed, is betaalbaar en ik wil hem graag hebben. Wat mij tegenhoudt is de gedachte dat ik hem niet zal durven dragen omdat ik in de jurk ineens een andere persoon ben, lijk. Veel mooier, losser, meer wie ik wil zijn dan die ik ben. Meer alle dagen feest, alle dagen zon, alle dagen zondag. Ik zal de jurk niet durven dragen omdat ik het niet waar kan maken om te zijn die ik wil zijn en om zo te verhullen dat ik ben die ik ben.
In het gewone leven staat dit voor de momenten dat ik het heel erg naar m’n zin heb: schrijf aan het reisverslag; denk over alles wat ik nog wil en ook kan schrijven; de tekeningen die ik laat vergroten en die ik ineens zo prachtig vind, zo eigen; de foto’s die ik heb gemaakt en die me kunnen ontroeren of waarin ik het moment zo levend heb gevangen dat ik nog weet waar, wanneer en hoe ik de foto maakte en soms ook nog wat ik erbij dacht.
Jammer, denk ik dan, jammer dat je de positieve gedachten en gevoelens niet vast kunt houden.
In de droom koop ik de jurk (net als de sandalen), er zijn dagen dat ik het draag en dat ik ben die ik graag wil zijn omdat ik ben die ik ben.