hansvanderlijke.nl

Zo waren we maar zo even in Groningen.
Er moest even een dagje ertussenuit gegaan worden.
En dat kunnen we goed.
Bij de grote woonwinkel gratis koffie halen.
Auto parkeren en hup de stad in.
Wel iets te doen omdat we er toch waren.
De camera van Hans heeft het begeven en ondanks alle
pogingen om hem te repareren, bleef hij stuk.
Eigenlijk al weer een beetje stukker dan hij was.
Want ik hield na de inspectie 4 hele kleine schroefjes over
die ik er met geen mogelijkheid weer in kreeg.
Maar goed een nieuwe camera dus want fototoestel noem je zoiets niet meer.
Bij de grote winkels hebben ze de ‘gewone’ digitale camera
niet meer in het assortiment.
Waar er eerder rijen mogelijkheden hingen, was er nu nog
1 schap(je) ingeruimd.
Dus verder gezocht en gelopen.
Ondertussen genietend van de stad en alles wat een stad
te bieden heeft.
Bij de Hema een broodje, de etalages rustig bewonderen want
er was toch verder niets nodig.
Even bij het museum naar binnen.
Nee we wilden niet bijbetalen voor de extra expositie.
We wilden gewoon even naar binnen en een afdeling bekijken
die we al een poosje niet hadden bezocht.
En daar in de ruimte met wel honderd portretten van mensen die
‘iets’ met Groningen van doen hebben (gehad) zag ik een
schilderij van een opgebaard kindje.
En dat raakte mij diep en bracht mij bij de kleinzoon die
er niet is gekomen maar die door zijn korte tijd vol van verwachting
(bij ons allemaal) zijn plekje heeft gekregen.
En dan te bedenken dat het maken van zo’n schilderij verboden was
in het Protestantse deel van ons land.
En hoe mooi en liefdevol het portret gemaakt is.
Hoe kwetsbaar wij mensen zijn.

(Hans)
Struikelpad.
Kleinkind dat niet is gekomen
Lang verwachte lieve schat.
Leven- geven- nam- genomen.
Hebben- houden- weer gehad.
En verloren al die dromen
rond dat trieste struikelpad.