De dag begint met raadsels.
Ik wil mijn sloffen aan doen en zie tot mijn verbazing er maar eentje naast mijn bed staan.
Huh… de andere ligt er vast onder. Ook niet. Nergens te zien, niet in de aangrenzende badkamer en ook niet in de kamer. Dat is echt vreemd.
Ondertussen klaagt Hans dat zijn dekbed helemaal fout in de hoes zit. Dat kan opgelost worden.
Ik doe het dekbed en Hans zoekt naar mijn ene slof.
Het dekbed lukt prima maar bij het opschudden kom ik tegen het lampje boven het bed aan en er vliegt een stukje glas af.
We draaien de rollen om.
Hans repareert de lamp en ik zoek naar de verdwenen slof. Nergens te vinden.
Het is dat ik niet kan geloven dat er iemand vannacht in de slaapkamer is geweest om mijn slof weg te halen, anders zou ik dat echt gaan denken.
In gedachten zie ik voor me hoe wij in diepe rust liggen en hoe er heel zachtjes iemand binnen komt om mijn ene slof te pakken en mee te nemen. Nee dus, dat kan echt niet.
Er is een logische verklaring, alleen kan ik die nog niet bedenken.
Zo is het dus als je ineens onverklaarbaar iets kwijt bent.
Zoals bij Hans woorden en begrippen ook ineens verdwenen kunnen zijn. Lastig lijkt me dat en vooral ook lastig om ze terug te vinden. Lastig zal het ook worden als ik ook dingen niet meer weet en ze niet terug kan vinden.
Dan wordt het leven een echte zoektocht voor ons beiden.
Spannend misschien wel maar dat moet nog maar even uitblijven.
Die ene slof vinden moet makkelijker zijn dan het vinden van verdwenen woorden. In gedachten ga ik terug naar gisteravond toen ik ze uit deed. Wat heb ik daarna nog gedaan? Yep… een helder ogenblik doorkruist als een flits mijn hersenen.
Ik heb kleding bij elkaar gepakt en in de wasmand gedaan.
Misschien zat die slof er wel bij.
En zie, hij is er weer.
Het dekbed is weer in orde.
De lamp is weer heel.
De dag kan beginnen.