Om onze wandelingen en onze relatie een beetje spannend te houden sluiten we met regelmaat weddenschappen af.
Een tijdje geleden alweer was de sneeuw à tempo aan het smelten en liepen wij met zonder jas.
IJs was weer gewoon water en de sneeuw was verdwenen voor de zon.
Duidelijk.
Dus zeiden we nu is alle sneeuw wel weg.
Ik denk het wel.
Dan denk ik van niet.
Anders kunnen we niet wedden.
Ik win.
Is goed.
Ik vind het niet erg om te verliezen.
Ik ook niet.
Waarom wedden we dan?
Om jou te laten winnen.
Om jou niet te laten verliezen.
Zo liepen we zigzaggend over het smalle weggetje.
Zigzaggend omdat de ene wandelaar links loopt en de volgende rechts.
Soms wijken wij als eersten naar de andere kant,
andere keren volgen we ons eigen pad omdat we vinden dat we aan de goede kant lopen.
En heel soms zijn er wandelaars die net als wij ook beleefd willen zijn en dan wordt het helemaal een zigzagverhaal.
Nou heb ik al heel wat weddenschappen gewonnen.
Hoeveel petten er ergens in huis rondzwerven. (8)
Hoeveel flessen wijn er nog zijn. (3)
Of er nog wel of geen jenever op voorraad is. (geen)
Of de boot in de verte onze kant op komt of juist niet. (onze kant)
Ik heb al heel wat flessen wijn en bossen bloemen gewonnen.
Het record was 2 flessen wijn en een bos bloemen op één dag.
Een enorme aanslag op ons krappe budget in die tijd.
Waar dit over gaat?
Nergens over.
Lag er nog sneeuw?
Ja.
Wie heeft gewonnen?
Ik niet.