Van alle seizoenen vond ik de zomer het mooist.
Tot nu toe, want dit jaar merk ik dat ik het voorjaar
toch mooier vind.
Al het veelbelovende groei en bloei.
Alles wat als nieuw boven de grond verschijnt.
Met een kracht en energie die ik soms ook voel
in het voorjaar.
Hoewel ik daar ook weer heel moe van kan worden.
Voorjaarsmoeheid noemen ze dat dan.
Dat komt denk ik omdat ik met dezelfde energie
dan ook volle kracht vooruit wil.
En met de jaren is de energie wat tanende.
Of eigenlijk is de energie er nog wel maar het duurt
allemaal wat langer voor ik heb uitgevoerd wat ik
wilde uitvoeren.
Maar gelukkig zit er op dat uitvoeren een natuurlijke rem,
want ik hoef niet alles meer uit te voeren wat ik van plan was.
Een beetje is ook genoeg en dat maakt dan wel weer rustig.
Maar dan de zomer – tijdens ons rondje Appingedam
wist ik ineens waarom de zomer mijn favoriet niet meer is.
Alles is er al, er komt in de nabije natuur niet zo heel
veel nieuws meer bij.
Al het groen is echt groen, de grassen zijn veelvuldig
en hoog, er komen nog wel planten tot bloei maar die
zijn al wat onzichtbaar door wat er al staat.
Als ik niet oppas raak ik nu in een soort zomerdip(je).
Want dan denk ik teveel aan het echte leven,
dat alles wat ik doe al gedaan is.
En moet ik me even realiseren dat er nog veel in bloei
kan komen want de zomer is nog niet voorbij.
Dus hoewel ik het voorjaar veelbelovender vind en
het nog geen herfst is, neem ik me voor van de zomer
te genieten.
Eigenlijk is de opdracht naar mezelf als altijd:
Leven in het hier en nu.
Voorjaar, zomer, herfst en winter.|
(Hans)
Morgenrood .
De herfst is te verdragen…
de winter slechts bij vlagen,
Het voorjaar biedt tenminste hoop
op het ontwakend biotoop.
Geniet dus van de zomerzon
die prachtig rode luchtballon
met daglicht zestien uren lang
en morgenrood met vogelzang