Het is oktober. Soms schijnt de zon even en soms wat langer en voelen wij ons verplicht om te gaan wandelen. Zonlicht is immers goed, bewegen ook en praktisch als we zijn slaan we twee vliegen in één klap. Hoewel dat moordlustige beeld niet correspondeert met de frisheid van buitenlucht.
Alleen hebben we soms dringender zaken te doen dan wandelen in de zon.
Zoals die dag dat de zon scheen en we met de tuindeur open schilderijen gingen ophangen.
Ondertussen praten over het mooie weer en dat we eigenlijk naar buiten zouden moeten maar als twee spijbelaars binnen bleven. Die schilderijen lagen immers allemaal opgestapeld in onze prachtige grote inloopkast en we waren er na de verhuizing nog niet aan toe gekomen om ze op te hangen.
Waardoor het nieuwe huis naar ons idee nog niet echt van ons was vanwege de kale muren en naar het idee van anderen heerlijk ruim met rustige muren.
Al voor we er kwamen wonen had ik al gezien dat er niet zoveel muur was in het nieuwe huis en dat we wel veel schilderijen (en ingelijste tekeningen) hadden om op te hangen. We maakten grapjes over ramen half dicht te maken want ramen waren er genoeg. In de toen nog lege kamer had ik visioenen van verplaatsbare scheidingswanden met schilderijen en tekeningen.
Na de verhuizing was ook de hele grote kamer snel vol, geen plek voor scheidingswanden,
Maar na veel denkwerk had ik een ‘ophang’ plan en zouden we deze zondag een ‘ophang’ feestje houden. Zon of geen zon, het moest nu gebeuren.
De muren hangen vol en wij zijn na vier maanden echt thuis in ons mooie, nieuwe, drukke huis met alles om ons heen waarvan we houden.
Alleen de mooie grote woonkeuken waar we zeker wel met 20 mensen kunnen eten, moet wachten tot we ooit weer meer dan drie mensen mogen ontvangen.
Tot die tijd is het devies: gezond blijven en zoals vandaag wandelen want de zon dreigt en de paddenstoelen staan allang boven de grond.