Een nieuw verfje
Soms kom je in een straat zomaar iets tegen waarvan je denkt:
daar kan ik misschien nog een keer iets mee.
En dan is het zomaar zover dàt je er iets mee kunt.
Het is net als in een relatie, de ene keer is het klaar, helder,
duidelijk wat je aan elkaar hebt en een andere keer denk je:
wat moet ik er mee.
En soms ben je het roerend met elkaar eens en dat moet ook weer niet
al te vaak zo zijn want dan wordt het misschien een beetje saai.
Een relatie moet ook een beetje spannend blijven, niet te voorspellend,
niet te eenduidig, een beetje verrassend.
De twee op de foto kunnen er niet over mee praten, zoals ze veroordeeld zijn tot elkaar en verankerd zijn op hun plek.
Ze zien wel heel wat voorbij komen maar kunnen er er niet aan deelnemen.
Een beetje grijs allemaal.
Een beetje saai ook.
Als ze al zouden kunnen hopen, dan hoop ik dat ze zich een
nieuw verfje wensen.
En ik hoop voor ze dat er dan iemand op het idee komt
om ze wat kleur te geven.
Ik gun ze een kleurig voortbestaan zoals ik ons
een kleurige voortzetting gun van waar we al zo lang mee bezig zijn:
Leven en laten leven.