Als ik een kat was, dan wou ik niet als Kaj zijn.
Die is me veel te sloom.
Hij kan uren voor zich uit zitten te kijken.
Hij kan ook eindeloos naar binnen en dan weer naar buiten willen.
Soms verdenk ik hem er van dat ie een beetje last heeft van ouderdom.
We weten immers niet precies hoe oud hij is.
Hoewel dat soms ook niet bepalend is voor tekenen van ouderdom.
Maar zoals ik al eerder eens schreef: Kaj heeft een speciaal plekje in mijn hart en hoofd.
Jelle heeft hem immers nog opgehaald en die is dit jaar alweer 6 jaar geleden overleden.
Dus wie weet hoe oud Kaj is.
Ondanks z’n oude dag zie ik hem de laatste tijd wel over de schutting lopen.
Daar heb ik dan wel bewondering voor.
Dat doe ik hem niet na.
Dankzij Kaj is Jelle altijd nog een beetje bij ons en
is hij ook vaak nog even onderwerp van gesprek.
Meestal positief maar ook altijd een ondertoon van
hoe gek het is dat hij er niet meer is.
Het was nog lang niet zijn tijd, wordt weleens gezegd.
Maar ja wie bepaald voor wie wanneer het tijd is.
Want ook voor zijn partner was het nog lang niet haar tijd.
Het blijft een gek idee dat ze er niet meer zijn.
Dat je toch niet even langs kunt gaan ook niet wanneer de Corona
onder controle is en bezoek weer toegestaan is.