Ik schrijf niet alles en ook niet over iedereen.
En al helemaal niet alles over iedereen.
Maar ik schrijf wel iets over iemand.
Zo gaat het ook met gevoel.
Ik voel niet alles maar ook niet niks.
En mijn gedachten omvatten ook niet alles
maar wel veel.
Ik heb al veel blogs geschreven en hoewel ik er nu wat minder
schrijf, het bekent niet dat er niets te schrijven is.
Of te voelen of te denken.
Er gebeurt elke dag zoveel dat ik af en toe even moet
verwerken.
En dat verwerken is niet alleen, schrijven, delen en denken.
Het is ook de rust en stilte opzoeken.
En een gesprek voeren met iemand die ik al lang niet gesproken heb.
Niet omdat ik dat niet zou willen.
Of geen gevoel heb bij die persoon.
Of nooit aan haar denk.
Ze is er vaak en vaak op momenten dat ik denk:
Wat zou zij denken.
Of voelen.
En zou ze er over kunnen schrijven.
Of zou ik er over kunnen schrijven.
Soms is weten dat het zou kunnen ook genoeg.
Dat weten gaat voorbij aan voelen, denken en schrijven.
Dus schrijf ik een blog over iemand spreken die ik lang niet
heb gesproken.
Schrijf ik over waar ik niet over schrijf.
Misschien zijn dat geheimen.
Hoewel er ook weer niets geheimzinnigs aan is.
Misschien is het lekker moeilijk doen,
terwijl het ook makkelijk kan.
Of misschien is het gewoon mijn manier.
De ‘Tinie-manier’ om veel te voelen, te denken
en het in stilte verwerken.
Hoewel een blog niet ‘stil’ is.
Maar we het gevoel van het moment weer geeft.
Dat is ook mooi.
(Hans)
Dag van vergeet niet…..
Lang niet gezien- soms een jaartje of tien ?
Niet omdat jij hem of haar niet meer mag
maar je was druk met van alles misschien (?)
En dan komt plotseling toch weer die dag!
Dag van het weerzien – vol och toch en “Ach!”
Dag van het traantje en dag van de lach!
Dag van we zien elkaar zeker weer gauw.
Dag van vergeet niet dat ik van je hou !