Ik besteed een groot deel van de dag aan het leven van twee levens.
Dat van mijzelf en dat van mijn lieve lief.
En af en toe vergeet ik dat hij dingen vergeet.
En af en toe vergeet ik dingen die ik vergeet.
Opgeteld vergeten we samen dus best veel.
En hoe erg is dat?
De meeste dingen hoef je niet te onthouden.
De meeste dingen onthoud je sowieso niet.
Er zijn eigenlijk niet zo heel veel dingen die je echt moet onthouden.
De schooljaren zijn voorbij.
De examens uit het verleden zijn gehaald.
De stof die je tot je moest nemen is verwaaid.
Soms wordt er even iets afgestoft en dan komt er iets tevoorschijn
van lang geleden.
Maar soms kun je afstoffen wat je wilt, poetsen en wrijven en
zwaaien met een plumeau maar gebeurt er niets.
Dan is het het beste om de stof te laten liggen waar het ligt.
Dat geeft ook weer een soort van rust en het besef dat niet
alles zo belangrijk is als het lijkt.
Wat wel belangrijk is dat je doorgaat met leven.
Dat van jezelf, een beetje dat van een ander en een heleboel
samen leven en beleven.
Want samen zijn we nog steeds en samen zijn we er ook nog steeds.
Gaat er dan nooit iets mis?
O ja zeker wel maar eigenlijk minder dan toen alles nog ‘normaal’ was.
Want toen alles ‘normaal’ was konden we (h)eerlijke conflicten hebben.
Die vervolgens dan werden bijgelegd.
Nu hebben we veel minder conflicten want we denken allebei
goed om elkaar en we houden meer dan ooit van een harmonieus samenzijn.
En is er af en toe wel wat?
Dan leggen we dat weer bij.
Zo leven we onze levens en dat leven is mooi.