hansvanderlijke.nl

En dat je gaat slapen en niet weet dat je de volgende dag niet haalt.
Het is een van mijn zussen overkomen.
Aan de ene kant denk ik: het is een zachte dood,
aan de andere kant: laat het weinig ruimte voor toeleven naar
een afscheid.
Ik weet wel dat we allemaal ooit gaan en we worden er
met z’n allen niet jonger op.
Hoewel leeftijd soms helemaal niets zegt, dat weten we ook.
Maar toch zo’n bericht brengt heel wat te weeg.
Een neef zette deze ochtend nog een foto op facebook.
Geen spoor van wat er zou gaan gebeuren.
Ze was gewoon nog een weekend bij hun geweest.
En nu is ze er niet meer.
In het interview kort geleden vertelde ik een beetje trots
ook wel, dat we er nog alle twaalf waren.
Nu niet meer.
En ook al hadden we weinig contact, een zus blijft een zus.
Eentje die er altijd was en nu niet meer.
Het meest kon ik genieten van haar verhalen die ze
‘de kleintjes’ vertelde.
Hoe en wat weet ik niet meer, wel dat het over een herdershond ging
die van alles beleefde.
Ze kon mooi vertellen en ze verzon dat ter plekke.
En al was ik niet één van de kleintjes, ik was nog wel heel jong.
In een groot gezin ben je eerder groot want na jou zijn er al weer
een paar anderen bijgekomen, die nog niet zoveel kunnen als jij.
En al zijn herinneringen vervormd en vertellen ze niet de waarheid,
er zit wel gevoel in en juist dat gevoel vertaalt zich als gemis.
Jammer dat we de afgelopen jaren geen familiedagen meer hebben gehad.
Het was toch die ene dag in het jaar dat we ‘bijna’ compleet waren.
Je zag elkaar even, je sprak elkaar even, je lachte nog even,
je at nog weer even met die groep die je familie noemt.
En waarvan jij dan één bent.
Dag zus Annie

(Hans)

In memoriam.
Laat me de tijd even stil blijven staan.
De vijfde van twaalf is als eerste gegaan.
Onverwacht is het dan zomaar gedaan.
Denkend aan haar- nog een lach en een traan!