Ja en wat brengt de dag na het schrijven over zus Annie
en het verzamelen van ervaringen en herinneringen van iedereen.
Het brengt veel moois en goeds en ook een halve dag Op facebook en internet.
Het brengt belletjes, appjes en smsjes.
En dat gaat allemaal in een nog nabonzend hoofd waar de paracetamol
druk bezig is met zijn werk of haar werk of het werk.
Want het herstel gaat maar langzaam.
En dan merk ik dat ik het wandelen ook ga missen.
Even een frisse neus halen is er nog niet bij, het voelt alsof het buiten
vriest en hoewel mijn weerapp aangeeft dat het acht graden is: ik
geloof er niets van.
Voor mij is het min 3 ofzo.
Maar Hans zegt: ik heb je niet gehoord vannacht en
dat stemt tevreden want ook dat is een bewijs van herstel.
Verder vond ik een cd’tje: ‘Drie maal drie is negen’.
Dat zijn Hoekjes die feest vieren en hun liedjes zingen
ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van moeder Hoek.
Ik weet nog dat we dat opgenomen hebben met Jan Dijk.
Dat was een hele happening met zo’n volwassen kinderschaar.
Ik heb net nog even een stukje geluisterd en het plezier spat er van af.
Met mijn ogen dicht zit ik met alle anderen aan de grote tafel te zingen,
zoals wij dat vroeger vaak deden voor het eten.
Dat was een handige constructie want zie anders maar eens twaalf
kinderen tegelijk aan tafel te krijgen en te houden tot het eten gedaan is.
Dus zongen wij, en nu zongen wij weer en vandaag klonken al
mijn broers en zussen door mijn kamer alsof ze er in persoon stonden.
Toch maar weer eens draaien op een komende familiedag
want die moet er dit jaar toch maar weer eens georganiseerd worden.
(Hans)
Feestbeesten zijn het die Hoekjes.
Ze feesten zich buiten hun boekjes.
Ze feesten zich kamerbreed vlot in
het zweet.
Ik zeg het maar even: De meesten…….
die feesten als feestende beesten.
Je weet wel: Van lang zal hij leven
en zoals het hier staat geschreven