Mensen waren naar mijn idee stokoud als ze 65 jaar of laat staan nog ouder waren.
In mijn krantenwijk van toen werd dat ook steeds bevestigd.
Nou had ik in mijn wijk ook een bejaardentehuis en een buurtje waar bejaardenwoningen stonden.
Er waren in die tijd nog geen zorgcentra of seniorenwoningen.
Alles heette iets met bejaard.
Het uiterlijk van de meeste mensen was ook passend.
Donkere kleding, veel zwart en wol en warm, ook in de zomer.
Ik moest ook af en toe geld innen in de kwitantie-tijd en dat was een heel proces bij sommige mensen. Vooral in het bejaardenhuis.
Ik mocht binnen komen in de kamer want het was ja zo mooi dat ik jong was en op visite kwam.
Koekjes of een pepermunt kreeg ik ook.
Dan gingen de rokken omhoog, waarvan ik de eerste keer enorm schrok.
Uit de onderrok kwam een sleutel tevoorschijn.
De sleutel paste op het dressoir deurtje.
Uit het dressoir kwam een portemonnee.
Uit de portemonnee weer een sleuteltje.
Dat sleuteltje paste op een geldkistje.
Waar dan best veel geld in zat.
Nou was ik jong, dus weet ik niet of het ook veel geld was want als je jong bent lijkt een beetje geld al veel.
Daarna volgde een heel ritueel rondom het te betalen bedrag.
Voor ik weg ging was alles weer zoals het was en ik had mijn kwitantiegeld, plus een fooi en niet te vergeten een ervaring rijker.
Nu ben ik zelf 65 en is mijn lief nog wat ouder.
Als ik dan een foto van hem maak op een bijzondere plek dan denk ik:
de ouwetjes doen het nog goed.