hansvanderlijke.nl

Er komen af en toe, of eigenlijk best wel vaak mooie oude foto’s voorbij op facebook.
Eén foto heeft bij mij een speciaal plekje.
Dat is die waar het oude postkantoor van Uithuizen op staat.
Het oude postkantoor herinnert me altijd aan het ongeluk van mijn vader.
Hij postte een brief en stak op zijn brommer de weg over.
Hij werd geschept door een vrachtwagen.
De chauffeur van de vrachtwagen kon hem niet meer ontwijken.
Het was mijn vaders eigen schuld, dat wil zeggen hij had beter uit moeten kijken.
Is een ongeluk de schuld van iemand?
Het is toch een ongeluk?
De gebeurtenis heeft veel teweeg gebracht in ons gezin.
Daar heb ik het al vaker over gehad.
Als de foto van die plek voorbij komt,
duikt ook dat stukje verleden even op.
Herinneringen kennen hun eigen tijd, ze komen en gaan.
Soms ogenschijnlijk willekeurig maar als je er over nadenkt is er altijd een aanleiding.
Vader is op zijn 83e verjaardag gecremeerd en als herinnering aan hem
heb ik nog altijd een miniflesje cognac staan naast zijn foto, nu alweer vanaf 1993.
Hij hield van een cognacje als hij het kon betalen, anders was het een jonge jenever.
Het flesje raakt nooit leeg toch laat ik hem staan.
Je weet maar nooit, hij zat vol grapjes.