Als je altijd hetzelfde rondje loopt kan dat saai worden.
In Appingedam is dat niet zo.
We zien elke keer weer nieuwe dingen.
Soms gebeuren er dingen onderweg.
Een kindje dat leert fietsen.
Een pup dat afleert om tegen iedereen op te springen.
Joelende pubers die iets tegen je roepen.
Dat zijn bijna altijd jongetjes en ook altijd in een groepje.
Dikke pret hebben ze dan.
Wij ook want wij denken dan: hoe groot is je woord als je alleen bent.
De planten waarvan het lijkt alsof ze gisteren nog in volle bloei stonden, lijken vandaag alweer uitgebloeid.
En die grassen in de bermen die dit jaar zo enorm hoog zijn, worden alweer gemaaid.
De jonge dieren durven al steeds verder van hun ouders op onderzoek uit te gaan.
En waar zijn die lammetjes gebleven, je ziet alleen maar schapen lijkt het wel.
Er was wekenlang echter iets dat altijd hetzelfde bleef.
De sleutel aan het hek van de brug.
Het leek een fietssleutel.
Hij was bevestigd met een oranje stukje touw.
Telkens bij het passeren van de brug keken we of de sleutel er nog hing.
En telkens ging ons gesprek even over die sleutel.
Hoezo een fietssleutel.
Je kon een fietssleutel toch niet kwijt raken als je op de fiets zat.
En als je hier elke dag langsfietste dan had je die sleutel toch al lang gezien?
We namen de sleutel ook niet mee want stel je voor dat…
Tot de dag dat de sleutel weg was.
En het oranje touwtje in de diepte op de struikes lag.
Tja, het raadsel zal voor ons niet opgelost worden.
En misschien is er nu iemand die de sleutel heeft waarvan niet bekend is
waarvan, waarvoor en van wie.
Misschien was het de sleutel van het leven wel.
(Hans)