We waren al een tijdje niet in het Slochterbos geweest.
En zoals Hans het al in een van zijn liedjes schreef:
Het Slochterbos leek hem het hof van Eden.
Voor ons nu dus even het hof van Heden.
Even ergens anders lopen dan in ons mooie Appingedam.
Even geen mensen maar bomen om ons heen.
Ook al zijn ze nog kaal, de knoppen zijn zichtbaar aanwezig.
Het eerste nieuwe mosgroenegroen bedekt de bodem alweer.
De wind blaast lustig door de kale takken.
Er hoeft geen blad aan de bomen te zitten om geluid te maken.
De paden zijn drassig, modderig maar aan de voetsporen
is te zien waar het het meest droog loopt.
Zo zigzaggen we door het Slochterbos en de lanen aan
de overkant die volgens ons ooit bij de Fraeylemaborg hebben gehoord.
Tijden van weleer.
Tijden van welvaart voor een paar mensen, de rest moest zich
maar zien te redden.
Toch kun je niet zeggen dat het niet mooi is.
Als monument is het fraai en zou het ook wel de Fraaiemaborg kunnen heten.
De sneeuwklokjes doen hun naam eer aan en de
grasveldjes rondom de grote bomen zien er uit alsof het
gesneeuwd heeft.
De koffie slaan we noodgedwongen over, het restaurant is dicht
vanwege corona.
Beetje jammer want stiekem had ik al wel een bakje koffie
ingecalculeerd.
Maar ja, koffie kun je overal wel drinken, ook thuis natuurlijk.
Maar daar had ik geen zin in.
Ik wou nog niet naar huis.
Zo kwamen we bij het Eemshotel terecht en hebben daar tot bijna donker
zitten staren over het wad.
Niet alleen staren, ook koffie en later een paar hapjes want we kregen honger>
Bij de hapjes kwamen de gesprekken.
Die gesprekken voeren we trouwens altijd en overal,
daar hebben we geen hapjes voor nodig maar toch…
Heerlijke gesprekken van twee mensen die aardig met elkaar
zijn vergroeid en veel samen doen maar ook altijd individu blijven.
Zoals twee bomen met elkaar vergroeid lijken maar hun
eigen wortels houden.
(Hans)
Van het hof in ons heden
leiden heel wat van mijn treden
als door lange wandelgangen
naar de liedjes van verlangen
en de weemoed en de deemoed
en het spoor van mijn verleden.