De krant lezen wij bij het ontbijt.
Eigenlijk is dat heel slecht heb ik ergens gelezen.
Je moet bewust eten en dan geen andere dingen doen.
Maar het is zo heerlijk rustig om een krantje te lezen.
Terwijl je ondertussen lekkere hapjes naar binnen werkt.
En dat is nogal wat:
1 appel, 1 kiwi, 1 bakje havermout, met zelfgemaakte mix van lijnzaad, zonnebloempitten
kokos en haverzemelen, gekookt in sojamelk.
Daarbij koffie en thee.
We zijn dus wel even bezig allebei.
Hoewel Hans geen havermout eet, maar drie zelfgebakken boterhammen,
van speltmeel met een mix van sesamzaad, zonnebloempitten, haverzemelen en boekweitmeel.
Dat alles is al zo gezond dat er best wel een ongezonde gewoonte bij mag.
Vinden wij dan.
Dus de krant.
Daar worden we niet vrolijk van.
Niet van wat er in ons land aan de hand is en niet van wat daarbuiten aan de hand is.
Excuses en sorry zeggen op huiskamer niveau vind ik dikke prima.
Maar dat het ook zo werkt in de Kamer vind ik niet prima.
De gevolgen van uitspraken, maatregelen, van missers, zijn zoveel groter
dan wanneer wij een keer iets doen of zeggen wat niet goed uitpakt.
Ik denk aan al die mensen die nog steeds met de toeslagen affaire te maken hebben.
Al die mensen die maar wachten op aanpak aardbevingsschade.
En zo zijn er nog een aantal instanties waar van alles mis gaat.
Dan het milieu, het klimaat, het politieke klimaat niet te vergeten?
Ook de buitenlandse situatie is in veel landen niet goed.
We ervaren het als roerige tijden en maken ons zorgen over hoe dit uit gaat pakken.
Ook in aanloop in eerdere crisissen en oorlogen, leefden mensen hun leven.
Zoals mijn vader zei: ik hoop niet dat jullie dat ooit mee hoeven te maken.
Zo denken wij nu aan onze kinderen en kleinkinderen:
wij hopen dat jullie ondanks alles toch een veilige toekomst hebben.
En ik zit voor het eerst over mijn limiet van driehonderd woorden.
Excuses en Sorry.
(Hans)
Tussen onze hapjes door
hebben wij geen woorden voor
wat er in de krant weer staat te lezen
en wat er vandaag weer staat te vrezen.
Ik zal vandaag dus even niet weer staan te drammen
en me beperken tot mijn eigen boterhammen.