Soms zijn praktische zaken regelen heel verfrissend.
Vooral wanneer het om dingen gaat die geen denkwerk nodig hebben.
Zoals bankhoezen die sleets en vuil zijn.
Die je al drie keer een levensverlening heb gegeven door ze te
wassen en te strijken.
Maar waarna je telkens iets van teleurstelling voelt als ze net
niet helemaal schoon zijn geworden.
Maar zolang de dingen niet echt helemaal versleten zijn,
wil ik geen nieuwe kopen en denk ik aan verspilling en milieu enzo.
Nu de dagen korten en de avonden langer worden, is het binnen
weer iets belangrijker geworden hoe het er uit ziet.
En het oog valt op de vale, iets te vuile bankjes.
Dus naar de bekende woonwinkel want die verkoopt immers handige hoezen
zodat je bank er als nieuw uitziet.
En dat is gelukt.
We zitten op nieuwe bankjes met bijpassende kussentjes.
Nu hopen dat ze een beetje ongeschonden de tijd door komen.
En kleinkinderen en pubers overleven die lekker hun gang gaan.
Die je ook niet de hele tijd in de gaten houdt omdat je lekker zit te kletsen
met de papa’s en de mama’s.
En ach als over tien jaar de bekleding het weer heeft ‘begeven’,
ben ik misschien al zo oud dat het mij niet zoveel kan schelen.
Misschien valt het me niet eens op.
Dat zijn de voordelen van ouder worden.
Bepaalde zaken worden steeds minder belangrijk.
Alleen de gratis koffie bij de bekende woonwinkel mag zo blijven.
Als ik in de stad woonde zei lief, ging ik hier elke dag m’n bakkie halen.
En ik?
(Hans)
Ik ging met je mee!
Ik wil ook wel een levensverlenging.
Op zijn minst wel een keertje of tien.
Geen verveling hier en geen gewenning.
Dus we zullen wel zien- heel misschien.