De laatste week heb ik bij het wakker worden een vraag van de dag of eigenlijk nacht:
Heb ik veel lawaai gemaakt vannacht?
Soms was het antwoord: Ja veel, een beetje of viel mee.
Vandaag was het antwoord: Ik werd wakker van een piepje.
Ik schoot meteen in de lach, een piepje?
Wat voor piepje?
Ja dat weet ik ook niet, zegt mijn lief.
Ik hoorde een piepje en ik dacht dat het de kat was in de kamer,
maar daar was geen kat en toen dacht ik dat jij het deed.
Hoe laat het was?
Geen idee.
En zo moet ik denken aan lastig ademen en snot in de kop.
of iets in het snotje hebben.
In die betekenis is het juist dat iemand bijdehand is of dingen snapt.
Waarom dat in verband met snot gebracht wordt?
Geen idee.
Bij mij heeft het in ieder geval een totaal andere uitwerking.
Met al dat snot in de kop ben ik bepaald niet bijdehand.
Mijn bijdehand zijn is helemaal verdwenen achter een groen scherm.
Ik hoor de dingen wel maar ik snap ze niet zo goed.
Bij alles denk ik: Laat maar of Geen idee.
En ik kijk af en toe even naar mijn snot maar daar zit niet in, dus
heb ik ook niets in mijn snotje.
Waar dit nou weer over gaat?
Geen idee.
Het begon met piepjes van de kat die er niet was.
Misschien was het wel het piepje van de vaatwasser om ons te vertellen dat
hij klaar was.
Dat is trouwens wel een irritant piepje want dan moet je opstaan om het deurtje
open te doen dat doet ie dan weer niet zelf.
En als je het deurtje open doet hoor ik de schone vaat zachtjes roepen:
haal me er uit, haal me er uit.
Normaal kost het me moeite om daar geen gehoor aan te geven.
Nu niet.
Ik heb die schone vaat goed in het snotje want ik heb voldoende snot in de kop
om te denken: wacht nog maar even.
Hoe lang?
Geen idee.
(Hans)
Laten we het leven vieren…
zingen springen- tierelieren.
Ongeacht je domicilie.
We zijn allemaal familie.
Het leven is geen hebbeding
maar meer een feest- een wandeling.
Een lach een traan- geniet en zing.