We zijn in de buurt van Apeldoorn.
Net te ver om er op de fiets heen te gaan, dus voor de verandering gaan we een keer met de auto.
Hans heeft speciale banden met Apeldoorn.
Hij heeft er een aantal jaren bij oma gewoond en de herinneringen zijn divers en levendig.
Ik toets het adres in en zie Tommy brengt ons er gewoon heen.
Hoe deden we dat vroeger toch…
De Indische buurt in Apeldoorn heeft een diverse geschiedenis.
Eén van de gedachten was dat mensen die zich er vestigden, herinneringen aan aan Nederlands-Indie een beetje met zich mee namen.
Wij hebben daar hele andere gedachten bij die niet stroken met kolonisatie en oorlog.
Maar goed oma woonde er en daardoor Hans ook in zijn vroege jeugd.
(Het hoe en waarom is weer een heel ander verhaal).
We staan voor het huis en komen aan de praat met de huidige bewoner.
We mogen zelfs even binnen kijken als Hans maar geen foto’s maakt.
Dat vindt hij erg jammer, hij moet het doen met een hernieuwde herinnering.
Op wat aanpassingen hier en daar na is er niet veel veranderd en hij staat daar waar hij ooit stond en loopt de trap op die hij zo vaak opgelopen is.
Jammer van de foto’s die niet mogen.
Dat herhaalt hij zeker vier straten lang en daarna nog een paar keer.
We lopen het centrum in dat niet heel veel verschilt van veel stadscentra.
We duiken dus de buitenstraten in waar de sfeer van toen nog duidelijk aanwezig is.
De gorilla op het futuristische gebouw snappen we niet.
Wat doet een gorilla in Apeldoorn.
Natuurlijk zoek ik dat uit en ik weet het nu.
Mooi is anders (naar mijn idee).
(Hans)