Het is een standaardvraag als iemand vraagt hoe het met je gaat.
Zelf vraag ik het aan iemand wanneer ik echt wil weten hoe het gaat.
Ik neem dan ook de tijd voor het antwoord.
Of wanneer iemand het aan mij vraagt, denk ik (nog steeds een beetje) dat de ander geïnteresseerd is in het antwoord.
Dat is dus niet zo, blijkt.
De vraag wordt gezien als een alternatief voor ‘goedendag’ of ‘hallo’ of iets wat daar op lijkt.
Het is over het algemeen niet de bedoeling dat je serieus antwoord geeft op de vraag.
Best verwarrend allemaal.
Want leer je je kinderen hoe het bedoeld is.
Zeg je tegen kinderen: ‘Ja die meneer of mevrouw vraagt het wel maar bedoelt het niet zo.
Je hoeft geen antwoord te geven op die vraag.’
En een andere keer zeg je: ‘Je moet wel even antwoord geven op de vraag’.
Ingewikkeld allemaal.
Niet alleen voor kinderen.
Ook ik trap er nog regelmatig in.
Dan denk ik dat de ander echt wil weten hoe het gaat.
Dan start ik maar voor ik echt warm kan lopen dwalen de ogen van de ander al weer af.
Dan weet ik dat het niet de bedoeling is om te vertellen hoe het met me gaat.
Soms gaat het mis.
Dan denk ik dat de ander het niet wil weten en dan hou ik af en krijg ik vreemde blikken omdat men gewend is van mij dat ik makkelijk mijn verhaal doe.
En als ik dat niet doe, denken mensen dat er heel wat aan de hand is.
En als je zo in elkaar zit als ik, is er ook altijd heel wat aan de hand.
Alleen vandaag niet, dus kan ik hier heerlijk over uitweiden.
En er is altijd iemand in mijn buurt die echt wil weten hoe het met me gaat.
(Hans)
Zij wou enkel klessebesse.
Hij had heel geen interesse.
Zij wou enkel even snuiven.
Hij wou hoogstens naar haar wuiven.
Zij zei enkel: Toedeloe !
Hij was denk ik wat te moe.
Zij had eigenlijk geen tijd.
Verder best een lieve meid.