We wandelen over de bekende paden.
Er zijn wel veel zijpaden en -paadjes maar bang om te verdwalen,
blijven we op het ons bekende pad.
Hoewel de onbekende paadjes er wel uitnodigend uitzien.
Dit is geen filosofische gedachte maar de praktijk van een boswandeling.
Mijn lief en ik verdwalen namelijk nogal snel en makkelijk.
En in de auto hebben we Tommy.
Voor de fiets heb ik ‘maps’.
Voor wandelen heb ik nog niks.
Daar ga ik nog naar op zoek want ik wil ook wel eens op een onbekend pad lopen.
Gewoon omdat het pas er uitnodigend uitziet.
Afwijkt van de drukte (we komen af en toe iemand tegen).
Ik kijk dus op ‘maps’ wat er wel aangegeven wordt en richt me dan op paadjes die ongeveer
gelijk lopen.
Dat wil ook al heel goed.
Maar toch nog veel weer kleinere uitnodigender paadjes links en rechts.
Inmiddels heb ik het opgelost (op aanraden van een lief iemand) en heb nu ’topo gps’.
Dat belooft nog wat.
Waar ik nog geen oplossing voor heb is wanneer je op een hele rustige, historische plek bent, er geschreeuwd wordt alsof er iets ernstigs aan de hand is.
Dat was dus ook niet zo.
Het ging erom dat de voorste man moest stoppen omdat de achterste vrouw op een bankje wide zitten.
Helaas was er geen bankje en dat zinde haar niet echt want er zou toch best een bankje kunnen staan op die plek.
Ik was blij dat er geen bankje stond want dat bekortte het verblijf van de schreeuwende vrouw.
Ze was namelijk nog niet uitgeschreeuwd want er waren nog bananen in de aanbieding en pakjes drinken.
We hebben niet afgewacht of iedereen bananen wilde of drinken.
Als ik iemand uit het groepje was geweest, had ik al gegeten en gedronken.
(Hans)
De paden op- de lanen in
zo staat dat in een lied.
Wat houdt die domme volzin in
want ik begrijp dat niet.
Zet mij maar op een modderschuit
dan hoef ik nergens paden in……
en ook geen paden uit!