En dan is er zo maar iemand zes geworden.
Nou ja niet zomaar iemand natuurlijk.
Anders zou ik het er niet over hebben.
Het is kleinzoon Ruben.
Die al niet zo klein meer is want vergeleken met kleinzoon Twan is het
al weer een grote jongen.
Die heel veel kan.
Hij kan bij de deurkozijnen omhoog klimmen als een aap.
En met z’n hoofd tussen de slingers is het een versierde aap.
Dit is nog maar één van de dingen die hij kan.
En wij moeten alles zien en horen.
Dat gaat ook allemaal a tempo want Ruben doet niet aan rustig.
Er is veel te beleven, veel te zien, veel te horen.
En hij is superblij met alles.
Ons kadootje zat verpakt in twee pakjes.
En hij was al blij geweest met één.
Dus was hij helemaal blij met twéé.
En helemaal toen hij zag wat er in zat.
Hoe wij precies wisten wat hij leuk vond.
Dat hebben we niet verklapt.
Zijn keuze voor het eten waren pannenkoeken.
En die lust oma ook graag.
Helemaal als Ruben er met stroop (heel veel stroop)
en poedersuiker (heel veel poedersuiker) een smiley voor oma
op maakt. Lekker!
Voor zichzelf maakte hij er nog een met Kapitein Onderbroek.
Daar had oma nog nooit van gehoord.
Nu weet ze er alles van.
En hij mocht ook een half uur later naar bed.
Een half uur later?
Een beetje ongelovig keek hij naar z’n ouders.
Dus was hij ook daar superblij om.
En misschien lag hij nog wat na te stuiteren in bed.
Net als oma.
Niet van de alcohol of van teveel eten.
Maar wel van de hoeveelheden suiker en
het kwetterende stemmetje van een zesjarige die tijdens de nacht nog
heel wat keren bij het deurkozijn omhoog klimt.
Heerlijk.
(Hans)
Het nageslacht als nooit gedacht.
Als spelend met de zwaartekracht.
Daar hangt hij boven in de hal.
Geen vrees- maar wel een vrije val.
Met power als van top tot teen.
Waar zal dat met de wereld heen.