In een opwelling heb ik een heleboel bloembollen gekocht.
Ik wilde eigenlijk geen bloembollen kopen.
Ik weet nu niet eens meer waarvoor ik in het tuincentrum was.
Maar ik zag al die bolletjes liggen en zag ook meteen
onze prachtige tuin in Veelerveen voor me.
Een hele grote tuin, die in het voorjaar schitterde vanwege
al die prachtige voorjaarsbloemen.
Ik weet ook nog hoe ik daar ooit begon met bolletjes in de grond stoppen.
En dat ik maar half half geloofde of het wel wat zou worden.
In januari voelde ik al hier en daar of er wel wat gebeurde daar onder de grond.
En wonder o wonder, er gebeurde altijd wel wat.
Ook bij ons volgende huis begonnen we weer met de bolletjes.
En nu we in ons derde huis wonen, waar nog geen voorjaarsbloemetje
boven is gekomen, vond ik het tijd voor een offensief.
De bollen zitten erin.
Gepoot op een droge dag in deze natte tijd.
Niet door mij maar door mijn lief.
Hij is en blijft toch de tuinman en ik dar en wat omheen.
Ik kraai wat en wijs wat en leg de zakjes bolletjes daar
waar ze volgens mij de grond in moeten.
Vol verwachting klopt mijn hart want als ik mijn ogen dicht doe
zie ik een overweldigende voorjaarspracht.
Hoewel ik ook weet dat het allemaal nog moet gebeuren.
En dat het maar afwachten is of er iets gebeurt.
Net een beetje als in de Sinterklaastijd van vroeger.
Ik wilde van alles wel vragen maar wist ook dat ik
niet kreeg wat ik zou vragen.
Mijn vragen waren dus bescheiden maar mijn verwachtingen
waren tegen beter weten in, hoog gespannen.
Gelukkig is het nog maar net november en heb ik
nog maanden de tijd om mijn verwachtingen bij te stellen.
Van de bloeiende voorjaarstuin dan.
In Sinterklaas geloof ik niet meer.
(Hans)
Een goed filmfestival
is het een en het al….
Is een forse hap lucht.
Gaat voorbij in een zucht.
En de aarde die beeft
maar de cinema leeft
en vertelt je van nemen en geven.
Daagt je uit- neemt je mee te beleven.