Fietsend naar Oudeschip, genieten we van het prachtige Groninger landschap.
Alles staat zo volop en weelderig in bloei.
Het is een feestje dat mag en waarvan we de slingers niet zelf hebben opgehangen.
Dubbel feest dus.
Tot het mooie brede fietspad ophoudt en we verder moeten over wat eerder een wandelpaadje is dan een fietspad.
Maar ja, terug, is geen optie want dat wordt een heel eind omfietsen.
En we staan een beetje op tijd want we hebben een lunchafspraak.
Niet zakelijk want daar doen we niet (meer) aan.
Het is privé en ik wil toch wel enigszins op tijd zijn, anders verpietert de soep misschien.
Dus het smalle pad, is wel te doen tot ik akelige geluiden achter mij hoor.
Omkijken durf ik niet, stoppen dus en ach daar ligt mijn lief in het hoge gras.
Niet uit vrije wil en ook niet uit vrijerswil.
Gelukkig is alles ok en we gaan door.
Nu iets langzamer.
Dat heb je dus met de e-bikes, je gaat snel te snel.
Verderop volgt nog zo’n pad maar nu weten we wat te doen.
De lunch was lekker met heerlijke soep en twee kleinkinderen waarvan de ene niet eens zo klein meer is en de ander nog wel.
Lekker druk, zou Bert Visscher zeggen.
Met glinsterende ogen komt hij naar me toe met een klavertje 4 voor oma.
Weet oma wel dat dat geluk brengt.
Ja dat weet oma wel.
Ook dat ze voor de gek gehouden wordt en dat niet laat merken.
Maar ook hij laat zich niet foppen en laat me heel snel zien, hoe hij dat klavertje 4 helemaal zelf heeft gemaakt.
Heerlijk zo’n kind.
Niets meer aan doen.
Lekker laten gaan.
(Hans)
Beter in het malse gras
dan languit in de modderplas.
Al weer geluk gehad!
Geen padden op mijn pad!
’t Is heerlijk om bejaard te zijn.
’t Is rozenscheur en manegijn!