Het woord nageslacht gebruikte ik om te vertellen dat
onze overbodige spullen altijd nog weggedaan kunnen
worden door ons nageslacht.
Dat vind ik een gek woord.
Het doet me denken aan het slachten van dieren en
dat het nageslacht dan de overblijfselen zijn
zoals de ingewanden enzo.
En ingewanden doen me eerder denken aan ingezetenen
van een dorp dan aan darmen, hart en nieren.
En dat hart en die nieren brengen me bij het realiseren
van iets moois of het ervaren van iets prettigs.
En ergens klopt dat niet dacht ik.
Is ook zo, het zijn geen hart en nieren die dat realiseren maar
Hart en Ziel.
Ook mooi. Mooier eigenlijk.
Mooier dan het begrip nageslacht dat me nog steeds doet
denken aan bloederige taferelen.
En ik verwacht niet dat het opruimen van onze spullen
voor bloederige taferelen zullen zorgen.
Wat ik wel hoop is dat ze de spullen met hart en ziel zullen behandelen.
Maar misschien is dat allemaal helemaal niet nodig en
doe ik het nog zelf tijdens mijn leven.
Afscheid nemen van al het overbodige dat eens zo niet overbodig was.
Een soort ritueel met een vuurton waar alle papier
alvast tot as verbrand en om het beeld compleet te maken
kan ik de as dan ergens uitstrooien.
Drama, drama en dat alles vanwege het nageslacht.
Op zoek dus naar synoniemen voor ‘nageslacht’.
Broed, gebroed, kinderen, kroost, nakomelingen, nakomelingschap en telgen.
De begrippen broed en gebroed vind ik te negatief.
Kroost te populair.
Nakomelingen en nakomelingschap te officieel.
En telgen een beetje nietszeggend.
Doe mij maar kinderen.
Zo simpel is het dus.
(Hans)
Zal ik mij dezer dagen
nog eens aan waarheid wagen ?
O.K. dan – ik heb nagedacht
over mijn fiere nageslacht.
Geen enkel recht tot klagen !
Dat doet mij zeer behagen.
Ik zeg U vanuit hart en ziel….
ik ben toch heus niet reeds
seniel !
Niet helemaal- of half debiel !
Ik ben nog te verdragen !.
(Behalve van bij vlagen !)