Zoals onze kleindochter al wel eens aangegeven heeft,
zijn we wel oud maar gedragen we ons niet zo.
Dat bleek weer eens toen we in de ochtend (altijd in de ochtend) aan
het donderjagen waren.
Nu niet op afstand in de slaapkamer maar in de woonkamer.
Er gebeurden dus dingen met de kleren aan.
Ik denk dat ik een soort van foute opmerking maakte want mijn lief ging in de kietel-aanval.
En ook al was het nog vroeg en sliep onze kleindochter nog,
ook dan kan ik er niet tegen en roep ik al voor er ook maar iets gebeurt.
Mijn lief weet dat natuurlijk al lang, dus het helpt niet.
Ik lach en rol op de grond want dan kan ik niet meer vallen.
Door al mijn lawaai, duurt de aanval nooit lang.
Toch een beetje beducht voor burengerucht.
Ik lig nog op de grond wat na te hikken van de lach, als er een
verschrikt gezicht in de deuropening verschijnt.
Het is kleindochter die voorzichtig informeert of er iets aan de hand is.
Ja en nee.
Ja want oma wordt uitgekieteld.
Nee er is niets ernstig aan de hand.
Ze was geschrokken van het geluid omdat ze niet goed kon horen
of ik huilde of lachte.
Voor de zekerheid ging ze toch maar even kijken of het allemaal goed was.
We waren nu allemaal goed wakker en dat op een uitslaap-zondag.
Maar wat een geruststelling dat er iemand is die ons in de gaten houdt.