Soms is mijn hoofd een beetje als de natuur op dit moment.
Van een beetje warrig en een beetje rommelig.
Gelukkig las ik in de krant dat het goed is om te accepteren dat je somber bent.
Kijk en daar word ik blij van.
Want een beetje somberheid is mij op het lijf geschreven.
Hoewel ik die uitdrukking weer een beetje plastisch vind.
Ik schrijf dat echt niet op mijn lijf.
Was vroeger het papier gewillig, nu is de computer dat.
Er worden geen vragen gesteld tijdens het typen.
Er zijn geen bedenkingen of beperkingen.
Niet meer dan dat ik mezelf opleg.
En dat is dan ook nog wel veel maar er blijft nog genoeg over.
Waar de somberheid vandaan komt?
Het is elk voorjaar aan de orde, elk najaar ook trouwens.
En als ik er goed over nadenk kan het ook in de zomer en in de winter zomaar toeslaan.
In het voorjaar: alles begint opnieuw maar ik ga verder waar ik gebleven was.
In de zomer: soms te stralend blauw zo voel ik me dan net even niet.
In de herfst: de boel verkleurt, verbleekt, sterft af.
In de winter: soms te koud, te nat, te warm, teveel sneeuw, te weinig sneeuw.
Zo kom ik het jaar wel door.
Maar dan ineens slaat het geluk toe en voel ik me blij.
Waarom?
Het oude is nog niet vergaan en het nieuwe komt er aan.
Als je goed kijkt zie je dat gebeuren.