Een tijdje geleden zocht ik een foto van een luchtballon.
Het was voor een lied van Hans.
Nu vond ik een gedicht van Hans waarvan ook hij niet meer weet waarvoor,
wanneer en waarom hij die heeft geschreven.
Dat brengt mij weer bij een luchtbalonnen-affaire van lang geleden.
We woonden in de Emmapolder in Uithuizen en hadden kilometers zicht.
Voordeel daar was dat je alles dus ook van kilometers ver aan zag komen.
Regen, storm, hagel en donder.
Maar ook een luchtballon.
Hans wilde daar achteraan want die ballon zou vast ergens dichtbij landen
en daar moesten wij bij zijn.
Ik vond dat gejaag over de te smalle weggetjes en boerenpaden maar niks.
Zat wat te emmeren en te jammeren over het hoe en waarom.
Hans was mijn gejammer zo zat dat hij rechtsomkeer maakte.
Nu zat ik te jammeren en te emmeren over dat hij die luchtballon
niet zou zien landen.
Wat een gedoe kon ik er in die tijd van maken.
Zo helemaal niet gewend om toe te geven aan impulsen.
Alles moest volgens gangbare regels en regeltjes.
Vooral niet opvallen, gek doen, afwijken.
Gelukkig heb ik dat later allemaal ingehaald.
Soms met (te) volle teugen.
Maar er is één excuus voor mijn gedrag in die tijd.
Ik was nog jong.
Maar als ik een luchtballon zie dan denk ik altijd aan mijn eerste luchtballon.
En aan het gedoe.
Het gejammer.
Het geëmmer.
En denk ik: Vooral opvallen, gek doen, afwijken en toe geven aan impulsen.
Dat alles met mate, dat wel, maar daar zorgt mijn leeftijd (inmiddels) wel een beetje voor.
(Hans)