hansvanderlijke.nl

Herinneringen maak je samen wordt wel eens gezegd.
Je kunt die herinneringen ook samen ophalen.
En je kunt ze delen met elkaar.
Maar als diegene met wie je ze maakte er niet meer is?
Dan wordt het een beetje een eenzaam verhaal.
Dan zijn ze er nog wel en je kunt ze ook wel ophalen
en delen maar niet meer met degene met wie je ze maakte.
Dat is verlies.
En verlies is wennen.
Dat is dan ook weer rouw.
Je kunt niet meer zeggen: weet je nog toen…
Jij zei altijd…
En als we…
Wanneer was dat…
Je kijkt naar foto’s waarop degene lacht want dat kon hij.
De gekke-bekken foto’s want dat kon hij ook.
Je leest nog eens de toneelstukken na waarin zijn rol uitgebreid beschreven is.
Je ziet hem weer spelen, je hoort hem weer zingen.
En ach je had toen geen weet van wat later kwam.
Want je was bezig herinneringen te maken.
Gelukkig maar want zonder die herinneringen zou het maar een kale boel zijn.
Dus gaan we door met het maken van herinneringen.
Ook de herinnering aan het wennen aan verlies.
En ik hoop dat ik nog lang mee mag maken om die herinnering te kunnen delen.
Dan is het net alsof degene er nog een beetje is…

​(Hans van der Lijke)

Herinneringen- laat ze zingen.
Laat ze zingen- lachen- huilen.
Niet vergeten- niet verdringen.
Schuil- maar ga je niet verschuilen!