Niet dat er geen blog te schrijven zou zijn.
Er is altijd iets te schrijven.
Iets dat mijn aandacht trekt.
Iets dat er om vraagt om verwoord te worden.
Maar van al de beschreven Ietsen, liggen er veel te wachten.
Wachten op verdere verwerking.
Soms om er nog eens goed over na te denken.
Soms om een aantal Ietsen op een rij te leggen en
te ontdekken wat dat Iets nou eigenlijk betekent.
Wat zegt het over mij en de wereld.
Over mij en mijn familie.
Over mij en de natuur.
Veel maar niet alles.
Want er zijn ook dingen die een blog niet halen.
Niet omdat ik dat niet zou willen.
Ook niet omdat ik dat niet zou kunnen.
Het gaat dan vaak over anderen.
Anderen die zo dicht bij mij staan dat ze eigenlijk niet
als anderen voelen en daardoor veel gevoelens bij mij
naar boven brengen.
Over de dingen des levens.
Dingen die iedereen kunnen overkomen
maar die zich aan me opdringen omdat ze van zo dichtbij komen.
Zo dichtbij dat ik de pijn en het verdriet voel.
En ik er wel over schrijf omdat ik nou eenmaal een schrijver ben.
Maar het geschrevene niet in het openbaar breng, juist
omdat die anderen zo dicht bij mij staan.
(Hans)
Alle klaarheden ten spijt.
Er zijn bergen- er zijn dalen
waarin waarheid kan verdwalen.
Waarin klaarheid kan verdrinken
en tot op de bodem zinken.
Er zijn pure idealen
waarin alles kan verschralen
en uiteindelijk verminken.
Iets waar vogels niet meer klinken.
Er zijn prachtige verhalen
in wel meer dan honderd talen
waar de waarheid loopt te hinken
en de zonnebloemen stinken.
Waarheid- klaarheid
’t Is een strijd
alle klaarheden ten spijt !