We hebben al heel wat afgefietst.
Ondanks alle tegenwind, zitten we bijna fluitend op de fiets.
Bijna, want ik kan niet zo goed fluiten.
We zien al een paar jaar de wat oudere garde ontspannen op de fiets.
Sommigen zijn heel wat ouder en fietsen ons zomaar voorbij.
In het verkeer kun je er niet meer van op aan dat iemand op leeftijd
niet zo snel zal gaan want voor je het weet is hij of zij er al.
Dat allemaal dankzij de voortschrijdende technieken in ons mooi fietsland
waar het bijna altijd waait.
Ook bijna altijd te hard waait en waar je bijna altijd wind tegen hebt.
Ja dus, wij fietsen nu met ondersteuning.
Niet van iemand die voortdurend een duwtje geeft.
En het fietst heerlijk, eerlijk is eerlijk.
Maar ook van fietsen met ondersteuning wordt je moe.
Want het is natuurlijk wel weer een sport om het niet al te gek te maken met die ondersteuning.
Het lijf moet nog wel wat voelen.
Nou na 50 km voelt het lijf ook wel wat en zijn de bankjes en boomstammetjes onderweg een zegen.
Koffie gehaald en eenmaal op het bankje, is het mondkapje niet meer verplicht.
Of het moet bedoeld zijn als voorhoofdbescherming.
Of extra verwarming voor het koude, vermoeide voorhoofd.
Want koud was het wel en het hoofd was nog niet helemaal leeggefietst.