Het is droog en wij hebben het druk.
Dat we het druk hebben is dagelijkse kost en niet bijzonder.
Maar dat het droog is, is na veel nattigheid een bijzonderheid.
Dus ondanks de drukte trekken we de wandelschoenen aan
en daar gaan we dan.
Het eerste stuk is altijd het drukte stuk.
Dat past wel bij de drukte die ik in mijn hoofd meeneem.
Er ligt al veel blad.
Het blad heeft veel kleuren en hier en daar hoopt het zich op.
Net als sneeuwduintjes.
Het mooist vind ik de bladeren die opvallen.
Soms door hun grootte, soms door hun afwijkende kleur.
De meest auto’s rijden te hard ondanks de 30km zone.
Vandaag zijn het vooral witte auto’s die te hard gaan.
Bij de oversteek wordt getoeterd als een vriendelijke
bestuurder een dame met rollator de ruimte geeft om over te steken.
In de berm bij de sloot liggen hopen riet en klei te wachten op vervoer.
In een van de hopen zit een rood witte wegpion verstopt.
En als we verder lopen vliegen de elektrische fietsen ons
rakelings voorbij.
Verderop wordt het iets rustiger, hoewel er druk gewerkt wordt
aan de bouw van de nieuwe scholen.
En we het heien horen van verder weg omdat de wind onze kant op waait.
Halverwege wordt het veel rustiger want dan lopen we over
een voetpad en langs het kanaal is het vandaag alleen maar
druk omdat meer mensen een wandeling maken.
De drukte hier betekent dat we nu wel zeven mensen tegen komen.
Het stukje door het parkje is helemaal rustig.
Vooral het bruggetje met de blaadjes keurig aan één kant,
straalt rust en veiligheid uit want ik weet nu dat ik geen stap
verkeerd ga zetten.
En die rust brengt uiteindelijk ook rust in mijn hoofd.
Niets meer te zien dan knotwilgen links en rechts of
allen links of alleen rechts.
Als we thuis komen is mijn hoofd leeg.
Helemaal nu deze woorden hier staan.
(Hans)
De dagelijkse wandeling
brengt nogal wat te weeg.
’t Is een riskante handeling.
Het hoofd loopt ernstig leeg.
Het is de kwaal van onze tijd
die aanstuurt op leeghoofdigheid.
Het toekomstbeeld raakt vaal en veeg.
De goede wil ten spijt.