We wandelen de afgelopen dagen meer dan dat we fietsen.
Hoewel de fietsen ver in het voordeel zijn van de afgelegde kilometers.
Toch hebben we van de week een wandeling van 16 kilometer gemaakt.
Omdat ik graag over de Dwingelooscheheide wilde lopen in plaats van fietsen.
Fietsen gaat snel en het fietspad is smal en in de zomer is het best druk.
Dus kijk je meer naar de randen van het pad.
Let je goed op tegenliggers.
Geef je voldoende ruimte.
Maar nu lopend dezelfde route en toch totaal anders.
We lopen in het karrenspoor naast het fietspad.
Er loopt vandaag niemand.
Van de fietsers hebben we geen last.
Dus een zee van tijd om de zee van ruimte te ervaren.
Heide, grassen en hier en daar een boom, die de leegte nog meer benadrukt.
In de verte bewegende witte wollen bollen, de schapen.
In de verte de wolken die de heide omzomen.
Ietsjes te grijs hier en daar maar ook nog veel wit.
Heerlijk weer om te lopen.
Alleen af en toe even naar beneden kijken om te voorkomen dat je in een te diepe kuil stapt.
Voor de rest de blik op oneindig.
Er gebeurt zichtbaar niets maar beestjes, plantjes en bloemetjes zijn druk bezig.
Net als mijn gedachten die zich niet ergens op richten maar die er wel zijn.
Druk bezig op de achtergrond met wat ik nu niet hoef te weten.
En eenmaal terug in de ‘bewoonde’ wereld een boom die zichzelf omarmt en
mij meeneemt in de omarming.
Zou ik hier wonen, was dit mijn favoriete wandeling.
(Hans)
Vlakte- strakte- eenzaamheid
en verlies van zin voor tijd
Water- weidsheid- ruimte- land.
Neemt me- houdt me bij de hand.
Ruimte- stilte- groei en bloei.
Waard dat ik mij hier vermoei.