En dat na al dat denken de dag weer is begonnen.
En dat het dan niet echt wil vlotten met die dag.
Het staren in het donker zich heeft verplaatst naar staren naar papier en pen.
Of in mijn geval naar toetsenbord en beeldscherm
Over wat te zeggen en wat niet.
Welke gevoelens een weg zullen vinden naar woorden.
Welke gedachten een weg zullen vinden naar gevoel.
En dat allemaal terwijl de zon schijnt, de lucht blauw is
en ik het staren, denken en voelen moe ben.
Ineens weet ik wat me te doen staat.
Naar het bos, een lange wandeling maken.
Een wandeling die we door de jaren heen heel vaak hebben gemaakt.
Vanuit Veelerveen was het niet zover rijden naar Sellingerbeetse.
Vanuit Appingedam is het wat verder weg maar de weg er naar toe
is zoals van ouds een bekende weg.
En zoals het soms is, is een bekende weg fijn en vertrouwd en
vol herinneringen.
Mooie herinneringen.
De wandeling is dus ook vertrouwd en goed.
Zelfs ‘ons’ bankje op de hei is onbezet, alsof het heeft gewacht.
We volgen de wolken die voortdurend van vorm veranderen.
Soms niet duidelijk welke kant ze nu op gaan.
Alsof de wind daarboven anders waait dan hier beneden.
De zon maakt het lekker warm.
En aan het eind van de wandeling voelt het alsof
de lucht geklaard is en in mijn hoofd is het weer helder.
Terwijl het wolkendek daarboven grijzer en dichter wordt.
Er is regen op komst.
Maar dat is niet erg.
(Hans)
Onderweg naar ons tweepersoons bankje
en je bent er nog bankje- ik dank je.
Het zijn dagen vol vragen van bitter tot zoet
maar dat jij er nog staat doet ons allebei goed.
Je bent niet zoveel meer dan een plankje
maar vandaag is dat wat er toe doet.