De fietstocht ging ook langs de Menkemaborg.
En ik kan niet langs de borg fietsen want daar
liggen, hangen, zweven zoveel herinneringen,
die even herinnerd moeten worden.
En dat ‘even’ duurt best lang.
In ieder geval zolang als het duurt om een
plekje te zoeken uit de wind en in de zon.
En zo lang als het duurt om te kiezen wat je
wilt eten of drinken.
Daarna zolang als het duurt tot de bestelling er is
en dan nog zolang als nodig is om het bestelde te nuttigen.
Zo kijk ik naar de oude borg met in beeld
de nieuwe parasols, die nu niet nodig zijn
want warm is het niet.
Ik ga binnen even naar het toilet en zie dat
daar niet heel veel veranderd is.
Ik zou graag even in de afwaskeuken kijken, waar
ik heel wat afgewassen heb.
Even kijken of het nog steeds zo krap is en of de stenen
traptreden naar de afwaskeuken nog steeds in
het midden versleten zijn.
Ik vraag het niet, want het is druk.
En ik weet dat als het druk is, dat je dan niet veel moet
vragen, dat geeft maar stress.
We lopen wel door de lanen buitenom,
waar de taferelen van toen nog helder zijn.
Hier een verstopplek, daar een zoen, en soms
niet helemaal rond gelopen omdat het zover was.
Later met de fiets er even doorgecrosst.
En nu de nieuwe herinnering maken samen.
Kijken naar de borg tussen de bomen door,
de witte bloemetjes bewonderen die als sneeuw tussen
de bomen groeien.
We weten niet wat het zijn en daar geeft mijn telefoon een
antwoord op.
Het is daslook en het ruikt naar ui.
Lekker geurtje.
Lekker dagje.
We komen terug.
(Hans)
Een heerlijk dagje zonder zorg.
Een dagje naar Menkemaborg.
De mooiste borg der borgen.
Een dagje zonder zorgen.
Een dagje om te fietsen.
Te niksen en te nietsen.
Een zalig lange buitendag.
Zo’n waar de vogels fluitendag.
Een dag op de pedalen.
Een dag om te verdwalen.