Sommige mensen verlaten huis en haard niet.
Niet voor bezoekjes.
Niet voor vakantie.
Niet voor pleziertjes.
Zelfs niet voor oorlog.
Deze mededeling raakte mij tot in mijn ziel.
En ik kan mij onmogelijk voorstellen dat ik
een eventuele dood zou verkiezen boven ergens anders leven.
Ik denk dat ik erg snel zou kiezen voor ergens heen gaan
waar het volgens mij veiliger zou zijn.
Waar ik zou kunnen blijven leven.
Maar dan wel in samen met kleinkinderen, kinderen.
Hoe zou de keuze worden als er achterblijvers zijn?
Of een deel dat achter blijft.
Of wanneer iedereen achter blijft.
Of juist wanneer iedereen weg wil gaan.
Dan wordt het allemaal al weer heel ingewikkeld.
Dan weet ik ook niet meer wat ik zou doen.
Het voelt even veilig om te weten wat ik in een
bepaalde situatie zou doen.
Dan is het net of je al een oplossing hebt voor het
probleem zich aan dient.
Dan is het ook net alsof het probleem niet zo groot is.
Het is dus meer een geruststellende gedacht van mij die
ik kan denken omdat ik niet voor een keuze sta.
Niet meer keuzes dan: ga ik nu boodschappen doen of straks.
Straks.
Zet ik nu alvast een tweede bakje koffie of wacht ik nog even.
Nu.
Wordt de blog van vandaag serieus of vrolijk.
En wat maakt dat het het één wordt of het andere.
Daar kom ik soms of eigenlijk meestal al schrijvend op uit.
Soms voel ik me vrolijk maar dat blijkt niet uit wat ik schrijf.
En soms is het andersom.
In ieder geval is het een proces en maak ik er soms
een processie van, figuurlijk dan.
Vanmiddag verlaat ik huis en haard om op bezoek te gaan en
ik weet dat mijn huis en haard (cv) er nog gewoon zullen
zijn als ik terug kom.
(Hans)
Ondanks alles.
Eigen huis- eigen haard
maar wat is het nog waard
als de bommen als appeltjes vallen.
en het leven en streven verknallen.
Oorlog is meest totaal schaamteloos.
Vrede blijft vaak onzeker en broos.
Ondanks alles aan menselijkheid
blijft er veel onmacht en bittere strijd.