Het is prachtig weer geweest.
We wandelen ons suf zou ik haast zeggen.
Want je ‘moet’ genieten van de zon als die er is.
Voor je het weet is het weer regen en druilerig, somber en grijs.
Dus plannen we de dag zo in dat we in de zon wandelen.
En in de zon koffie drinken met overgebleven koekjes.
We hadden bezoek en bij bezoek hoort iets bij de koffie.
Wij genieten dapper mee.
Het bezoek bracht heel wat teweeg.
Gedeelde herinneringen aan kinderen vol levenslust.
Maar ook gedeelde herinneringen aan kinderen die er niet meer zijn.
Hoe het was op het laatst.
Hoe er een berusting en aanvaarding kwam.
En hoe je als ouder afscheid neemt.
Zoals er zo treffend is gezegd: ik was bij de eerste en de laatste ademhaling.
Dan zit je toch als ouder(en) wat verdrietig bij elkaar.
Niet alleen verdriet komt voorbij, ook wat je voelt,
hoe je denkt, hoe je door gaat.
Verder gaat met waar je gebleven was.
Al wordt het nooit meer zoals het is geweest.
En bij elk feest wordt je even herinnert aan wat was.
Aan wie er eigenlijk nog bij hadden kunnen zijn.
Tenminste op volgorde van leeftijd.
Maar zo werkt het niet met ziekte en dood.
Dat komt zoals het komt.
Daar hebben we maar weinig invloed op.
Een heel klein beetje kun je zelf… misschien.
Beetje gezond leven enzo.
Maar ik weet inmiddels dat dat lang niet altijd zo werkt.
Verhalen delen werkt helend.
Herinneringen delen ook.
Tranen delen is troostend.
Ook in je verdriet sta je niet alleen.
En al komen de mensen er niet door terug.
Het is toch net alsof ze er een beetje zijn.
En dat troost ook.
(Hans)
Het heel en al – is een Heelal.
Het leven is er om te zijn
is vreugde- deugd- verdriet en pijn.
Is mijn en dijn – is zoete wijn.
Is als niet uit te wissen.