Er staan alweer heel wat paddenstoelen voor ons huis.
Vooral die wit met rode stippen spreekt tot mijn verbeelding.
Niet alleen omdat kabouter Spillebeen er op zat.
Maar ook omdat er vroeger gezegd werd dat het giftige
paddenstoelen zijn en dat ze een hallucinerende werking hebben.
Lief heeft dat een keer geprobeerd.
De hallucinatie moet nog steeds komen.
Die paddenstoelen vind ik nog steeds leuk.
Ze geven me een tevreden gevoel.
En dat kan ook hallucinerend werken.
De herfst doe waar hij goed in is.
Blaadjes laten kleuren en als snippers laten vallen zodat ik
ze kan laten ritselen als ik er doorheen loop.
De wolken die scherp getekend in de lucht hangen
door de lagere stand van de zon.
De wind die niet altijd aangenaam is maar die de boel
wel in beweging brengt als een natuurlijke mobiel.
Ik kijk vanuit mijn raam naar een paar bomen waarvan het lijkt
alsof ze hun best doen om hun blad nog even te behouden.
Ze bewegen met de wind mee en beschermen daarmee hun blaadjes.
Dat lijkt een beetje op mijn levenshouding van nu.
Vroeger tegen alles in vooruit willen komen.
Wat vaak resulteerde in achteruitgang.
Nu vaak een beetje meebewegen en daardoor vooruitgang boeken.
Natuurlijk gaat dat niet voor alles op.
Maar ik kan beter mijn keuzes maken.
Bepalen wat de moeite waard is.
Het leeft een stuk rustiger.
Voor mezelf dan.
De wereld wordt er niet rustiger van.
En ook niet beter.
Daar heb ik dan wel weer last van.
En vaak denk ik: hoe nu verder?
Wat wel en wat niet?
Wie heeft gelijk?
En gaat het nog over gelijk of is er een andere kracht nodig
om verandering in gang te zetten.
En ik zeg bewust niet : een andere macht.
Want macht is niet altijd dat wat we nodig hebben.
Het is wijsheid, inzicht, bereidheid om te veranderen.
En dat is geen hallucinatie.
(Hans)
Ik heb toch heus begrip voor dit
en dat en nog een heleboel.
Maar ik heb nog nooit een pad zien
zitten op een paddenstoel.
Padden zitten niet en nooit op paddenstoelen!
Dus ik snap niet wat men daarmee wil bedoelen.